Niemiecka precyzja

Dla każdego kryminału najważniejsze jest morderstwo. W przypadku Szczodrych godów czytelnik ma do czynienia z trupem w zamkniętym pokoju. I na pewno nie zabiła go klątwa, krasnale ani niewidoczny Predator. Hotel, w którym znajduje się komisarz Kluftinger (główny bohater powieści) zostaje zamknięty z powodu śnieżycy, nikt nie może się wydostać, a tym samym wszyscy są podejrzani. Komisarz od razu rozpoczyna śledztwo, a jego pomocnikiem zostaje, owładnięty detektywistyczną pasją, doktor Langhammer.
 

Sposób, w jaki zostały napisane morderstwo i śledztwo, to wyraźny ukłon w kierunku klasycznego kryminału. Śmierć w zamkniętym pokoju, to także motyw przewodni książek Agaty Christie. Tym samym niemiecki duet postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko. Wykorzystanie tego typu wydarzenia wymaga niezwykłej dbałości o szczegóły, w trakcie tworzenia fabuły. Bohaterowie muszą znaleźć się we właściwych miejscach, a dowody muszą być skojarzone z konkretnymi tropami. Autorzy stanęli na wysokości zadania, w chwili, w której Kluftinger rozwiązuje zagadkę, wszystkie elementy idealnie do siebie pasują.

Jeżeli chodzi o dialogi, to najzabawniejsze fragmenty pojawiają się w trakcie rozmów między Kluftingerem a Langhammerem. Dochodzi do zderzenia profesjonalisty, który siłą logiki rozwiązuje zagadkę, z amatorem uwielbiającym kryminały i posiadającym zestaw małego detektywa. Pierwszy pracuje jak rasowy śledczy, drugi jak detektyw z serialu telewizyjnego. Działają razem, wielokrotnie Langhammer skomplikuje sprawę, ale ich relacje są bardzo interesujące dla czytelnika.
 

Mimo wielu plusów Szczodre gody mają także minusy. Najważniejszym z nich jest niepotrzebna obfitość elementów, które rozbijają strukturę powieści i wprowadzają czytelniczy dyskomfort. Najmocniej zapamiętałem rozważania Kluftingera na temat pracy jego kiszek. I do dzisiaj zastanawiam się w jakim celu zostały one umieszczone w powieści. Nie były one zabawne, nie pogłębiały psychiki postaci i nie wprowadzały dodatkowego wątku. Być może w ten sposób autorzy próbowali nieco ożywić chłodnego i metodycznego komisarza? Marlowe lubił wypić, Holmes pograć na skrzypcach, natomiast Kluftinger z wielką namiętnością słucha własnych kiszek. Każdy ma jakąś pasję.
 

Michael Kobr i Volker Klüpfel przypominają o tym, że nie tylko w Skandynawii pisze się dobre i interesujące kryminały. A ja nie przeczytam pozostałych książek tego duetu, ponieważ postanowiłem odpocząć od kryminałów. Ale nie bierzecie ze mnie przykładu. Sięgnijcie po ich 

opowieści i dajcie się porwać tym klasycznym i niezwykle precyzyjnym intrygom.

Michael Kobr i Volker Klüpfel, Szczodre gody

Tłumaczenie: Grzegorz Zaręba

Wydawnictwo Akcent, 2011.

okładka miękka, 382 strony.