 |
Karolina ObszyńskaMinisterstwo Teatru Ministerstwo Kinematografii
|
| alfabetycznie chronologicznie |
|
Niepodważalnym plusem tego przedstawienia jest swoboda odczytania, jaką pozostawił widzowi reżyser „Życie jest snem". Pierwsza premiera pod kierownictwem Marka Fiedora okazała się dla Teatru Współczesnego zwiastunem nowego sezonu. Lech Raczak wyreżyserował dramat Calderona, redukując środki przekazu do… |
|
Wiesław Cichy broni się w tym spektaklu absolutnie – jako twórca, odtwórca i wizjoner. Wizytówki z takim cytatem z Witkiewiczowskich Listów do Leona i Władysławy Reynelów otrzymali widzowie wchodząc na Scenę Kameralną w dzień premiery Stand_up. Witkacy. Swawola i… |
|
Przed duże T. Tylko tak można mówić o spektaklu Eweliny Marciniak, który w sobotę miał premierą na Dużej Scenie Teatru Polskiego. Śmierć i Dziewczyna inscenizacja pozbierana z mini… |
|
Medea, bohaterka antycznego dramatu Eurypidesa, chcąc wymierzyć sprawiedliwość swojemu mężowi, Jazonowi, zamordowała swoje dzieci. Współczesna Medea, bohaterka spektaklu w reżyserii… |
| Bernd Ogrodnik w godzinnym widowisku zamknął zupełnie różne, w formie i treści, etiudy. Począwszy od kilkuminutowego spaceru z lalką, klasyczną marionetką, niezwykle plastyczną i gibką, przez jawajki i frywolne pacynki, czy nawet obrotową planszę, imitującą kwitnące na ziemi życie, aż po… własne dłonie. |
| Ekstremalnie krótki czas realizacji, interesujący socjologicznie, ale niezwykle trudny temat i ekipa aktorów fizycznie rozrzucona po Polsce. Z tego pozornie niemożliwego do poskładania chaosu powstała we Wrocławiu udana inscenizacja „Śmierci Kalibana” w reżyserii Przemysława Jaszczaka. |
|
Kto liczył na powtórkę postmodernistycznego, eklektycznego i poruszającego teatru jak w „Szosie Wołokołamskiej" przeliczy się, bo „Filoktet" nie mieści się w tych oczekiwaniach. Dramat Sofoklesa opowiada epizod z wojny trojańskiej. Na wyspę Lemnos, gdzie przebywa osamotniony, ukąszony przez żmiję Filoktet, przypływają Odys i Neoptolemos. Odys porzucił Filokteta… |
|
Eugenio Barba stworzył spektakl, o którym powiedzieć cokolwiek lub powiedzieć wszystko – to za mało. Nie zaskoczył, nie zdziwił, nie zszokował. Będzie kłamstwem, jeśli tak napiszę, bo Eugenio Barba stworzył spektakl, o którym powiedzieć cokolwiek lub powiedzieć wszystko to za mało. W… |
|
To rodzaj metafilmu, ale subtelnie dozowanego, kadr po kadrze. Wydaje się, że reżyser znów porusza sprawy społeczne, ale jednak Miłość to film bardziej prywatny, intymny. Wirtuoz kina lodowatego, lubujący się w tematyce zatracania więzi międzyludzkich i społeczności często moralnie lub etycznie wyobcowanych - Michael Haneke - stworzył nowy film. Nowy, także… |
|
To film pokazujący rodzinną rzeczywistość z całym jej ciężarem, bez cięć tam, gdzie mogłoby zaboleć. Matka (Małgorzata Niemirska) choruje na raka. Przy okazji rutynowych badań okazuje… |
| Całość spektaklu zamyka się w kadrze przeniesionym z popkulturowej sieczki klipów, filmików, obrazków. To dobry sposób, aby o czymś ważnym, w historii Polski przecież przełomowym, mówić zupełnie otwarcie, bez wycofania. |
|
Dzisiaj, kilka już tygodni po premierze „Pomarańczyka", oburzone media nadal wrą - spektakl okazuje się jednak wygrywać, chociaż nie bez przegranych rozgrywek. Wrocławski Pomarańczyk, otworzył zapowiadany od dawna cykl prosta historia , opowiadając tym samym zdarzenia nie tylko sprzed lat, ale też przybliżając kształt jaki przyjęły w ludzkiej… |
| Absolutnie magnetyczny Xavier Dolan tworzy z Brucem Greenwoodem mieszankę wybuchową. Postać stworzona przez Dolana, bardzo umiejętnie balansującego na granicy przesadnej ekspresji, stanowi niezaprzeczalny argument za tym, że "Pieśń słonia" koniecznie trzeba zobaczyć. |
|
Zuzanna i starcy według Leszka Mądzika to ponadpółgodzinna, żywa ekspozycja piękna. Wyważona czasowo, bez zbędnych dłużyzn i niepotrzebnej odtwórczości. Biblijna historia pięknej, cnotliwej Zuzanny inspirowała od lat twórców literatury i malarstwa, aż w końcu natchnęła także Leszka Mądzika i Wrocławski Teatr Pantomimy. Córka Chilkiasza,… |
|
To przedstawienie muzyczne na najwyższym poziomie – rodem z największych teatrów na świecie Nowa Duża Scena Teatru Capitol nie rozczaruje nawet największych malkontentów. Kto oczekiwał na jej huczne otwarcie w takim napięciu, jak ja, ulegnie, jak sądzę, podobnemu wrażeniu. Teraz… |
|
„Mitologie" Teatru Polskiego we Wrocławiu w reżyserii Pawła Świątka to spektakl udany przez swoją oryginalność i świeżość. W styczniu Karl Lagerfeld, zorganizował pokaz mody w Paryżu i stworzył tam dla modelek wybieg przypominający las ze Snu nocy letniej Szekspira. W lutym natomiast Paweł Świątek przygotował… |
|
Za meksykańskość, za belgijskość, za wychodzenie poza swoją istotę, za bycie sobą. Za kusząco bogatą, a zarazem uzasadnioną mityzację i mistyfikację tego, co jest rzeczywiste i tego, co … |
|
„Klinikien" Twarkowskiego i Herbut jest chaotycznym, męczącym i ciężkim przerostem formy nad treścią. Październikowa premiera Teatru Polskiego we Wrocławiu to jak głosi notatka prasowa przedstawienie oparte na dramacie Larsa Noréna Klinika (Kliniken) w przekładzie Łukasza Twarkowskiego i… |
|
„Love” budują detale, które czynią go frapującym piękno-gorzkim dziełem. Edward Murphy, prawodawca słynnej teorii wszystko, co może pójść źle, pójdzie źle postulował, aby kluczową zasadą projektowania wszelkich działań było przewidywanie wydarzeń tak, jak… |
|
„Ida” to istotne dzieło, poruszające dylematy moralne i etyczne, ale w sposób nienachalny – na zasadzie niedomówień i sugestywnych refleksji. Najnowsze dzieło Pawła Pawlikowskigo to kameralne, minimalistyczne przedsięwzięcie, którego siłą są obrazy. Autor gra duochromatycznym, przygnębiającym pejzażem i przytłaczającą,… |
|
Kotlina poddaje pod rozwagę ważną refleksję o miejscu człowieka i zwierzęcia w świecie. To spektakl o pięknym przesłaniu, opowiedziany z czułością i bez przesadnego emocjonalizmu. Przeniesienie powieści Olgi Tokarczuk na scenę Wrocławskiego Teatru Współczesnego było interesującym pomysłem. Powiedziałabym nawet rewolucyjnym, bo tematyka Kotliny jest dla teatru nie… |
|
Powstał piękny spektakl. Bardzo wzruszający, niezwykle zabawny, umiejętnie łączący wszystkie poziomy patrzenia na świat i oparty na konwencji teatru przedmiotu. W sztuce wszystko jest dozwolone. Papież może połknąć balkon, Adam Małysz uczyć się skakać od kilku rezolutnych pingwinów, a ludzie zaprzyjaźniać z mrówkami. Ten sytuacyjny absurd… |
| Teatr to nie tylko nieśmiałe zaglądanie na scenę zza czwartej ściany. Żeby w pełni go zrozumieć, należy wejść do jego środka – uczestniczyć w kreowaniu, współtworzyć, poczuć na wszystkich jego płaszczyznach. Wtedy intensyfikuje się radość z jego oglądania. A przynajmniej takie rozumienie teatru proponuje Wrocławski Teatr Lalek. |
| To historia bez happy endu. Nikt w niej nie wygrywa, każdy będzie czuł niedosyt. W poincie triumfują kobiety, ale tylko dlatego, że udało im się postawić na swoim – mimo to obie pozostają nieszczęśliwe. |
|
Wywiad z Katarzyną Pawłowską, współzałożycielką Teatru Porywacze Ciał, prowadzącą innowacyjne, profesjonalne warsztaty w Studiu Osobowości. Karolina Obszyńska: Zacznijmy od Porywaczy… |
