Dwie czwarte, czyli Soap&Skin w Krakowie.

Dawno, dawno temu, gdy na świecie istniały jeszcze autobusy, ulice, przystanki i sklepy, kiedy istniał nawet świat, wsiadłem do autobusu i, z pomocą jego i ulic Krakowa, wyruszyłem na spotkanie z Nieznanym. Połykając kolejne przystanki i uzależnione od nich narkoleptyczne twarze ludzi, nie mogłem podejrzewać, że niebawem, jeszcze tego wieczora, historia zatoczy koło.

Koło ów okazało się jednym z czterech, odkręconych wprost z Wielkiego Wozu, którym do Klubu Studio przyjechała Anja Plaschg, blada niczym ściana. Choć same ściany wciąż nie miały bladego pojęcia, że wkrótce zostaną zamurowane, a ja nieświadomie dotrzymywałem im towarzystwa.

Kilka chwil później czas wypełnił się, zawirował, stanął w miejscu, ruszył ze zdwojoną szybkością, by (prawdopodobnie) za chwilę znów zwolnić tempo, nagiąć, rozpruć, pozszywać. Pani w brązowej tunice, wbijając, to w niego, to we mnie, kolejne utwory, fundowała nam obu mistyczne voodoo. W przeciągu spektaklu trzaskały we mnie drzwi do wszystkich jam, komór i przedsionków, a okna zasłaniały powieki tak, by ten, kto nieproszony nie mógł zajrzeć do środka.

Występ Soap&Skin przeistoczył się wręcz w religijny obrzęd. Jego główna kapłanka z szamańskim impetem hipnotyzowała wpatrzonych w nią wyznawców, a nawet współmuzyków, którzy po każdym utworze-litanii zapadali w głęboką ciszę, jakby chcąc spijać każdy, najcichszy dźwięk z Jej ust. Mi natomiast Austriaczka objawiła się przy tym jako wybitna i niesamowicie wrażliwa artystka, potrafiąca swoimi kompozycjami, emocjami i bytem scenicznym, wprawić publikę w trans. Szczególnie tę część, której nigdy wcześniej nie było dane uczestniczyć w podobnym wydarzeniu, własnymi uszami posmakować muzycznych dzieł sztuki. Takim mianem należy bowiem określać utwory Anji Plaschg, gdyż "Thanatos", "The Sun", czy "Lost" bez wątpienia o, co najmniej, kilka epok, wyprzedzają te (niestety) znane nam z radiowych list przebojów.

Zdjęcia