Dziesięć przykazań Amelii – powieść z pozytywnym przesłaniem

Mówi się często, że jeśli chce się coś zmienić w swoim życiu, trzeba otworzyć się na nowych ludzi. Tylko oni mogą zobaczyć cię takiego, jakim jesteś w tej chwili, bez filtrów przeszłości. Ta teoria wydaje się mieć potwierdzenie w powieści „Dziesięć przykazań Amelii” Anny Skrzyniarz. Tytułowa Amelia, jest w stanie depresyjnym wywołanym przeżyciem zawodu miłosnego, z którego nie może się podźwignąć od czterech lat. Przez ten czas coraz bardziej obniża się jej poczucie wartości, spada życiowa motoryka. Amelia tkwi we wspomnieniach o Adamie, kiedyś mężczyźnie życia, który nagle ją zdradził i porzucił. Tylko praca pozwala jej jeszcze jakoś funkcjonować w społeczeństwie. Prawdopodobnie życie bohaterki powieści skończyłoby się psychiczną autodestrukcją, gdyby nie – w jej sytuacji, heroiczna decyzja zapisania się na kurs tańca, o czym zawsze marzyła. Na kursie poznaje trzy osoby, dzięki którym jej życie zacznie się zmieniać. Do szarej rzeczywistości Amelii, nocami zaczyna się wkradać również mistyka. W dziwny sposób, podczas snu, kobieta otrzymuje „przykazania”, znaki, którymi zaczyna się kierować w swoim życiu. Nowi ludzie i nowa droga doprowadzą bohaterkę do wyzwolenia z krępujących ją słabości, raniących otoczenie i ją samą stereotypów, w stronę szczytu, na którym odkryje między innymi, czym jest prawdziwa i bezinteresowna miłość.

Jak byś się poczuł, gdyby wszystko, co było dla ciebie najważniejsze, okazało się kłamstwem? Jak będzie wyglądało twoje życie po tym, gdy ktoś najbliższy tobie okaże się zdrajcą, traktującym cię przedmiotowo płytkim poszukiwaczem powierzchownych uciech? Jestem przekonana, że niezależnie od płci, poczułbyś się tak samo, jak bohaterka powieści Anny Skrzyniarz„Dziesięć przykazań Amelii” 

Kiedyś, dzięki NIEMU udało mi się całym sercem poczuć życie. Niestety, wszystko tak samo ma swój początek, jak i swój koniec. Mój „koniec” zniszczył więcej, niż posiadałam jeszcze przed „początkiem”, durną miłość do mężczyzny, który, jak się okazało, miał ją za nic.

To bolesne doświadczenie zdeterminowało życie Amelii. Mimo czterech lat od rozstania, wciąż rozpamiętuje byłego mężczyznę swojego życia, zamykając się jednocześnie na świat, bliskich i w końcu nawet na własne potrzeby.

Na szczęście, po tajemniczych snach, w których różne postaci przekazują jej pewne prawdy, drogowskazy życiowe, których Amelia zaczyna przestrzegać, jej życie zaczyna się zmieniać na lepsze. Staje się coraz pewniejsza siebie, coraz bardziej otwarta na miłość, rozumianą znacznie szerzej, niż relacja kobiety z mężczyzną.

Powieść Anny Skrzyniarz to swego rodzaju studium wychodzenia ze świata psychicznej autodestrukcji i jednocześnie subtelny portret kobiecej uczuciowości.