Fotorelacja: Hey w Klubie Studio. Festiwal Synestezje

Na początek, po niemal zapełnionej sali klubu Studio, rozległy się dźwięki jednego z najweselszych utworów grupy. Całą noc, z płyty „Echosystem” był czymś na kształt wyjątku potwierdzającego regułę, że teksty Hey są bardziej słodko-gorzkie, niż słodkie, bądź gorzkie. Następnie rozbrzmiały Faza Delta, Mówię, Umieraj stąd i wreszcie Cisza, ja i czas z albumu „[sic!]”. Piosenka ta, mogąca uchodzić niemal za hymn introwertyków, przywiodła mi na myśl lata mojej wczesnej młodości, pierwszych doświadczeń z papierosami oraz intymnych chwil z muzyką, niepotrzebowania nikogo i niczego więcej; dlatego nie mogło jej dziś zabraknąć. Po około trzech i pół minuty Kto tam, kto jest w środku?, z płyty „Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!”, która światło dnia ujrzała dokładnie w czasie, gdy miałem nie-szczęście być lokatorem jednego z pobliskich akademików i podziwiać a(bs)trakcje ciemności nocy. Następne w kolejności: Do Rycerzy, do Szlachty, do Mieszczan, a także Muka i A ty spędziłem na wygrzebywaniu z głowy wspomnień, z których wyciągnęła mnie dopiero Wczesna jesień – wykonana w nieco bardziej posępnej, jesiennej aranżacji, niż ma to miejsce na płycie „?”. Dalej Co tam? i Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!, które, mimo że lubiane i wykonane, jak zwykle, profesjonalnie, wydają mi się dziś jedynie przygrywką przed następującymi po nich Byłabym i, przede wszystkim, Dosyć poważnie, które to może uchodzić za chyba najbardziej niedocenianą pozycję w karierze grupy, a które przez mój mózg przeszło jak tsunami, kładąc pod oczami dwadzieścia dwie cebule. Podczas Podobno, kolejnego utworu, byłem w stanie jedynie całować rany, kiedy to rozpoczęło się [sic!], kojarzące mi się z dwoma ważnymi okresami w moim życiu – rokiem 2005, gdy dopiero wycierałem buty na progu dorosłości oraz 2008, gdy ta dorosłość wtargnęła we mnie, cała w błocie. Na koniec, wszechobecny na studenckich ogniskach Teksański oraz Moja i twoja nadzieja, czyli utwory wszystkim dobrze znane z pierwszej płyty w dorobku szczecińsko-warszawskiego zespołu, o nazwie „Fire”. Po właściwej części koncertu przyszła przerwa na bisy, po której, ku uciesze zebranych, Nosowska z kolegami wykonali dwie wersje Zazdrości z rzędu, a także Mimo wszystko, Misie i, na koniec, Schisophrenic Family.

 

Grudzień jest miesiącem symbolicznym i melancholijnym. Z tego, że właśnie teraz Hey zechciał wystąpić w Krakowie, mieście, w którym pojawiłem się i osiadłem, przypadkowo, już niemal siedem lat temu, mogę się tylko cieszyć. Bardzo rzadko bowiem zdarzają się okazje do tego, by stać się częścią tych symboli i melancholii, a głos Nosowskiej właśnie na to mi pozwolił. Przyjść, przystanąć i odejść w swoją stronę, będąc pewnym, że faktycznie jest ona „swoją”.