Trzynaście Śmierci. „Śmiercie” Magdaleny Kumorek

Leśmian to poeta, który potrafił mnie zauroczyć na wiele sposobów. Jego przekraczanie granicy pomiędzy tym, co tutaj, a tym, co nie wiadomo gdzie… przełamywanie bariery powszechnie nazywanej śmiercią… poszukiwanie sensu na pozornych bezdrożach… bezdrożach świata, bezdrożach umysłu, bezdrożach języka. Ten poeta dwudziestolecia międzywojennego z niezwykłą lekkością potrafił nazywać nienazwane/nienazywalne.

Bolesław Leśmian to poeta, którego zawsze czytałem z przyjemnością i którego – jednocześnie – nigdy nie miałem zamiaru analizować. Obawiałem się, że dokładne przedostawanie się przez strukturę jego wierszy może wyłącznie pozbawić mnie owej prostej radości czytania. Czystego kontaktu z poezją.

Podobna obawa rodzi się, gdy odsłuchuję po raz kolejny płytę Magdy Kumorek, która postanowiła przekształcić poezję Bolesława Leśmiana na piosenki. Trzynaście kompozycji, które zabierają nas w, zdawałoby się, świat ludowej muzyki. Nie ma tutaj jednak przaśnej bylejakości, ale coś, co na dźwięk przekłada świat właściwy Leśmianowskim balladom. Ludyczność metafizyczna, podróżująca, zauroczona przemijaniem świata, śmiercią.