Am i still in love with Gaga?
Lady Gaga „Born This Way”
Nowy album Lady Gagi to prawdziwe postmodernistyczne dzieło. Problem w tym, że postmodernizm z dziełem ma się trochę nijak. Born This Way jest jak
Można by wiele pisać na temat poszczególnych utworów, rozwodzić się na temat ich oryginalności i reprodukcji, ale po co, gdy wiele tego typu przypisek w sieci mutuje z godziny na godzinę. Zrodzony w ten sposób album nie może przejść bez echa, skoro przed niektórych nazywany jest (i był jeszcze w fazie embrionalnej) najlepszym albumem ostatniego ćwierćwiecza. Dwie rzeczy natomiast pewne są niezaprzeczalnie, Britney Spears czy Madonna mogą pozazdrościć Gadze jej wszędobylności i tego, że cały świat czekał ze wstrzymanym oddechem na te wydawnictwo. Drugą rzeczą jest pewność, że Lady Gaga ewoluuje.
Born This Way jest inny niż poprzednie sławy gwiazdy (The Fame oraz jego ewolucja w postaci The Fame Monster), nie jest kopią swoich poprzedniczek, ale... no właśnie, czyją kopią jest ten album? Media rozwodziły się na ten temat już niejednokrotnie. Że Gaga plagiatuje Madonnę, że jej nowe utwory to tylko powtórka z rozrywki. Co zatem z tą nową Gagą? Czy, jak śpiewa artystka w Judasu, dalej ją kochamy? Utworów na Born This Way mamy co nie miara, bo aż czternaście w wersji podstawowej, a siedemnaście (plus kilka remiksów) w edycji specjalnej. Cały album jest bardzo spójny, tworzy całość świetnie skomponowaną. Utwory niestety do siebie dość podobne. Nie można mieć jednak tego za złe, bo większości albumów obecnych na dzisiejszej scenie muzycznej można postawić taki zarzut. Ale dlaczego dzieło ćwierćwiecza miałoby powielać ten schemat? Gdyby pokusić się o rozłożenie nowego materiału Gagi na części pierwsze, niczym porządny strukturalista rodem ze szkoły Levi-Straussa, nie znajdziemy w elementach składowych żadnych innowacji. Dźwięki i melodnie znane nam są skądinąd, zaczerpnięte ze wszystkiego, co znane i lubiane po trochu. Mamy tu zatem ostatnio bardzo modne elektronicznie bity (prawie jak Femme Fatale nowostarej Britney Spears), mocno rozerotyzowane fragmenty (witaj Madonno z lat osiemdziesiątych!), próbujące być mocnymi rockowe riffy (czy Metallica nie powstydziłaby się ich w Judasu?), gotycki rozmach zahaczający o kościelne chóry (Gregorian w wersji żeńskiej), a także (dość dużą) garść tandetnego momentami Ace of Base.
Mówiąc jednak o Born This Way jako całości, nie da się zaprzeczyć tego, że stanowi on efekt dotąd niespotykany. Nikt bowiem wcześniej nie myślał nawet o połączeniu tych wszystkich elementów ze sobą. Lady Gaga wkroczyła w świat postmoderny w całej klasie tego słowa. Nowy album jest prawdziwym eklektyzmem. Dziełem na wskroś ponowoczesnym. Łączy w sobie popkulturę z religią (a raczej jej przerysowanym wizerunkiem), stare z nowym (współczesne trendy muzyczne z tym, co było znane kilkadziesiąt lat temu), muzykę z innymi dziedzinami „sztuki” (album nie jest przecież tylko do słuchania, ale także patrzenia, mówienia, przeżywania etc.), monumentalizm z kiczem, jednym zdaniem (w nieco ironicznym tonie): łączy w sobie cały Wszechświat.
W nowym wcieleniu Lady Gaga ma w sobie dużo z czarownicy. Diabelskie są przecież także jej teledyski i wizerunek promujący płytę. Jako wiedźma Gaga ugotowała całkiem smaczną i strawną zupę. Mając za bazę swój stary wywar z poprzednich płyt, wrzuciła do garnka nieco nowych elementów, i tak mamy tu Pet Show Boys, Madonnę, Metallicę, Rammstein, Spice Girls, Enyę, Abbę i wielu innych. Lady Gaga jest dobrą kucharką, czy jednak nie ugotowała swojej zupy trochę w nadmiarze? Uważajcie na przejedzenie i lekką niestrawność. Chyba, że dalej ją kochacie to problemy powyższe problemy wam nie grożą. Chociaż mnie od razu nasuwa się jedna myśl, którą artystka śpiewa w Judasu i która stanowi kwintesencję mojego odbioru albumu: I wanna love you (Gaga), but something's pulling me away form you.
© Adam Walkiewicz
Wykonawca: Lady Gaga
Tytuł: Born This Way
Wydawca: Interscope Records
Premiera: 23.05.2011
Format: CD
Tracklista:
1. Marry the Night
2. Born This Way
3. Government Hooker
4. Judas
5. Americano
6. Hair
7. Scheiße
8. Bloody Mary
9. Bad Kids
10. Highway Unicorn (Road to Love)
11. Heavy Metal Lover
12. Electric Chapel
13. Yoü and I
14. The Edge of Glory
Zdjęcia
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.
(Mogłabym się przyczepić do tego przepraszającego wstępu, ale już dam Ci spokój ;))
"Można by wiele pisać na temat poszczególnych utworów, rozwodzić się na temat ich oryginalności i reprodukcji, ale po co, gdy wiele tego typu przypisek w sieci mutuje z godziny na godzinę." - no doprawdy, po co pisać recenzje czegokolwiek, skoro co chwilę powstają nowe?
A merytorycznie tekst jest okropnie naiwny, naprawdę wierzysz, że gaga nie jest marnym produktem i sama to wymyśla? Jej.
tekst jest ironiczny (i ma mieć taki wydźwięk), to chyba widać, pisząc o Gadze jako postmodernistycznym dziele, monumentalnej płycie, czarownicy i tak dalej (używając tym podobnych określeń);
wszak wszyscy bardzo sceptycznie do niej podchodzą. fakt faktem, jej muzyka nie jest dobra, ale ona sama jako "artystka" ma w sobie coś, co przyciąga tyle milinów ludzi, i tego nie da się zaprzeczyć.
a skoro tyle tutaj głosów na nie dla Gagi, rozwodzenie się nad poszczególnymi utworami jak przy normalnej recenzji jest moim zdaniem zdaniem bezsensowym (skoro i tak większość uważa to za marne dźwięki), jako całość to owszem, warte zastanowienia, cały anturaż.
Zaznaczam, że nie jestem fanem Gagi, nie słucham jej na co dzień, co nie znaczy, że nie mogę napisać o tym, co sądzę o jej płycie i że mam od razu na nią pluć jak na plugawe "coś".
To, że nieokreślona liczba bezrefleksyjnych słuchaczy chłonie to, co akurat leci w telewizorni/w radiu/ na dyskotece, w żaden sposób nie świadczy o jego poziomie, a jeśli już, to raczej o jego braku.
Podobnie popularne swego czasu były faszyzm i urynoterapia, ale nikt nie próbuje ich bronić prócz najzagorzalszych fanatyków.
W moim mniemaniu Lady Gaga to jest obrzydliwe, plugawe "coś", jak ładnie określiłeś, dla czego w muzyce aspirującej choćby do miana wartościowej nie ma po prostu miejsca.
Oczywiście, możemy usiąść w kółku i rozkładać na symbole słowa "po-po-po-po-po-po pokerface, na na na na", lecz, przepraszam, że to powiem, zbyt dużo już rzeczy w moim otoczeniu jest obrazą dla ludzkiej inteligencji i nie sądzę, bym zniósł jeszcze poważne traktowanie takiego marnego gniota.
Recenzja chyba mało potrzebna, tak samo jak komentarze (także mój).
Pozdrawiam :)
"Artur Schopenhauer mawiałem, że"
Ciekawa pomylka. Zapewne Freud mialby tu cos do powiedzenia...