Globalnie i lokalnie

Mrozy tylko pozornie leżą tam, gdzie diabeł mówi dobranoc, a psy szczekają spod ogona. Andrzej Bursa pisał kiedyś: „mam w dupie małe miasteczka”, Pustki przekonywały: „liczą się tylko te duże miasta”, ale Maki i Chłopaki ukazują, że „wioski” stają się coraz bardziej globalne i pełne zalet. Mrozy to nie jest Ibiza. Gra się dla polskich dziewczyn, choć nie zawsze z nimi (w butelkę). Może warto by się było zamienić z Vengaboys'ami miejscem, lecz z drugiej strony... O wiele ciekawiej brzmią proste gitarowe riffy w remizie, gdzie przygrywają chłopacy ledwo zmieniający struny w gitarze. Do Mrozów, nad Witówkę, do której z nudy skaczą najśmielsi młodzieńcy z okolicy, dociera muzyka Joy Division i Alberta Aylera, docierają amerykańskie filmy – jakoś nierealistycznie romantyczne. Pocałunki są w nich zbyt banalne i następują – wbrew doświadczeniu Maka – po bardzo krótkiej znajomości mężczyzny z kobietą. Na polskiej prowincji, gdzie kobiety przybyły zgodnie z popularną teorią z Wenus, chłopacy okazują się bardziej przyziemni – są z Mazowsza. Kontakt między nimi staje się zdecydowanie utrudniony.

Dziewczyny okazują się zresztą bardzo istotne dla Maka i (pozostałych) Chłopaków. Pytają retorycznie: Co to jest za życie bez dziewczyn? To one spowodowały, że muzyka zespołu jest w dużej mierze bardzo skoczna. W końcu muszą grać płci pięknej do tańca. Niestety – inaczej niż stoliki U Jeżyka, gdzie w ramach rozrywki gra się w piłkarzyki i topi smutki – wszystkie są zajęte.