Redshift – „Last”

     Przy recenzji „Toll” pisałem, że większość płyt zespołu Redshift powstała dzięki koncertowym zapisom. Nie jest to jednak odcinanie kuponów od popularności jakby mogło się wydawać (z taką opinią spotkałem się w internecie) tylko coś co można nazwać prozą życia. Muzycy mają inne zajęcia zawodowe (twórczość muzyczna nie jest ich źródłem utrzymania). Przeważnie brakuje czasu aby zebrać się razem w studiu by stworzyć jakiś nowy materiał. Pozostają koncerty. Na szczęście artyści są bardzo doświadczeni. Występy publiczne nie sprawiają im większych kłopotów artystyczno-improwizacyjnych.

     „Last” to kolejna płyta koncertowa zespołu. Tytuł jest troszkę złowieszczy i... mylący, bo nie jest to ostatni krążek grupy (o tym jednak na zakończenie). Płyta wydana w 2007 roku zawiera ponad 65 minut muzyki zaprezentowanej na Hampshire Jam 5 Festival w Wielkiej Brytani w dniu 21 października 2006 roku. Zawartość raczej średnia jak na Redshift. Nie ma specjalnych porywów i zaskoczeń brzmieniowych, ale też nie ma jakiś szczególnych wpadek. Niemal przez całą płytę przewija się charakterystyczny bas systemu modularnego Moog'a, a sekwencer wprowadza słuchacza w hipnotyczne powtarzające się motywy. Pewien „oddech” wprowadza „Long Way Out”, ale to tylko chwila. Nie bardzo podoba mi się przerwa w postaci oklasków przed utworem ostatnim „Torn” (notabene moim zdaniem najlepszym). Czyżby bis? Być może. Jednak gdyby krążek kończył się utworem „Damage”, to niewiele by stracił. Wszystko utrzymane w ekspresyjnym stylu muzyki elektronicznej (rocka elektronicznego) lat 70-tych XX wieku.

     To co wychodzi spod palców członków zespołu jest daleko poza zasięgiem wielu innych muzyków z kręgu muzyki elektronicznej. Wprawdzie muzyka Redshift odkrywcza nie jest (a co jest odkrywczego w obecnej muzyce, nie tylko elektronicznej), ale ucztą dla ucha jest z pewnością. Miłośnicy zespołu i muzyki elektronicznej (szczególnie tej w wydaniu berlińsko-sekwencyjnym) powinni być zadowoleni.

     Dlaczego „Last” nie jest ostatnią płytą zespołu? Pierwsze litery tytułów (pisane małymi literami) tworzą nazwę grupy: „(r)edshift”, „(e)ther”, „(d)own time”, „(s)iren”, „(h)alo”, „(l)ast”, „(o)blivion”, „(f)aultline” i „(t)oll” („Last” i „Oblivion” tworzą literę „i”, „o” to kropka nad „i”). Wszystkie pozycje są sygnowane cyframi rzymskimi. „Last” jest ostatnią, dziewiątą płytą cyklu. Koniec projektu ale nie zespołu. Dowodem na to są płyty z serii „Wild” ("Wild 3" z 2009 roku) i studyjny krążek „Turning Towards Us” z 2008 roku.