|
|
alfabetycznie chronologicznie |
| Rosnącej z minuty na minutę katastrofy nie były w stanie uratować nawet wybitne kreacje aktorskie: sytuację Cywki, Preis, czy chociażby Porczyka można by porównać do wybitnych marynarzy, którzy próbują zatamować dziurę w wielkim tankowcu taśmą klejącą, ponieważ wszystko inne wyrzucono za burtę tuż przy porcie. |
| „Pani z morza” w teatrze Polskim stanowi na pewno ciekawą próbę zmierzenia się z genialnym, dotykającym ponadczasowych kwestii tekstem Ibsena. Jest w tym spektaklu jakaś lekkość i wolność, podkreślona z niezwykłym wyczuciem pięknem subtelnej scenografii i wspaniałych kostiumów. |
| Jest takie powiedzonko: nie lubię chamstwa i góralskiej muzyki. Otóż w spektaklu Filozofia po góralsku wg Ks. Józefa Tischnera chamstwa się nie uświadczy, ale za to dużo góralskiej muzyki owszem. No i filozofii. |
| Ciemność, cisza. Jeden tylko jasny punkt skierowany na Wojciecha Ziemilskiego, aktora, scenarzystę i reżysera w jednym. Jeden ekran, na którym po kolei pokazują się pojedyncze słowa. Ogólny minimalizm i oszczędność w środkach pokazuje, że nie trzeba robić wielkiego show z patetyczną muzyką i fajerwerkami, by poruszyć odbiorcę. |
| Filozofia po góralsku wydaje się teatralną odpowiedzią na modne ostatnimi czasy wszelkiego rodzaju kinoterapie i książki terapeutyczne. Jeśli tylko widza cechuje odporność na dużą dawkę sielankowości, na pewno wyjdzie z teatru naładowany pozytywną energią i optymizmem. |
| Pisać można długo i rozwlekle, ale ja polecam zobaczyć to na własne oczy.Teksty Weskera zostały przedstawione w bardzo ciekawy sposób nie tylko za sprawą aktorek, ale także całej inscenizacji. |
| Spektakl ma wiele twarzy: z jednej strony brutalność, nagość, sceny intymne i narkotyki w niemałych ilościach, z drugiej strony świat fantazji i subtelności z tańcem, nastrojową muzyką i fantastycznymi wizualizacjami. |
| Spektakl „HollyDay" jest udanym krewnym Śniadania u Tiffany'ego. Stwierdzenie, że jest to lepsza czy gorsza wersja pierwowzoru byłoby dużym niedopowiedzeniem. Mimo tego, że przedstawienie Siegoczyńskiego bazuje na Śniadaniu, są to dwie różne i równie ciekawe historie. |
| Na początku wsedy byli górole, a ci, których zwykło się uważać za Greków, to górale, co udawali Greka. To tylko próbka Tischnerowskiej filozofii na wesoło. Na deskach warszawskiego Teatru Studio po raz kolejny można podziwiać popisy Ireny Jun i Wiesława Komasy w sztuce na podstawie najbardziej awangardowego z filozofujących księży. |
| Gdy przyjrzymy się dokładnie "Przed odejściem w stan spoczynku" zauważymy jak autor upaja się problemami, z którymi musi borykać się były oficer SS i cała jego rodzina. Być może radość z możliwości oglądania na własne oczy upadku nazizmu, była dla niego wręcz ekstatycznym przeżyciem. Wydźwięk sztuki i sam rzeczony upadek są jednak wyjątkowo niepokojące. |
| Jaka właściwie jest "Mała Narracja" – to, niech każdy oceni już sam. Wskazówką może być nominacja do największego z rosyjskich festiwali teatralnych – Złotej Maski! Kiedy sztuka znajduje się w tak doborowym towarzystwie jak to, wypada tylko pogratulować z pokorą. |
|
Recenzja spektaklu „Obrock” to dziewiczy tekst adeptki warszawskiej sekcji Niszy Teatralnej – Pauliny Żaglewskiej. Pierwsza myśl: Obrock to nic innego, jak odbicie psychiki Witkacego. Pisarz wraz ze swoim milionem myśli, licznymi rolami, które odgrywał w życiu, stanowi nie lada wyzwanie dla scenarzysty,… |
|
Oto kolejny tekst poświęcony spektaklowi „Obrock” ; tym razem autorstwa debiutującej w charakterze krytyka – adeptki warszawskiej sekcji projektu Nisza Teatralna – Agnieszki Wąsik Obrock należy z pewnością do gatunku sztuki wysokiej, a co za tym idzie - nie jest przeznaczony dla każdego. To teatr psychologiczny pełen dramaturgii Ibsena i Strindberga, zawierający… |
|
Stazione Termini premiera: 22 października 2010 Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego Akcja tej pantomimy rozwija się w przestrzeni terminalu kolejowego, będącego zarówno miejscem realnym, jak i metaforą kondycji wewnętrznej człowieka pisze w programie Stazione Termini… |
|
„Pamięć, wątpliwości i perspektywa” – z Wojtkiem Ziemilskim, twórcą „Małej Narracji” , rozmawia Jacek Podgórski. Jacek Podgórski: Skąd właściwie pomysł na taką, a nie inną formę spektaklu Mała Narracja to przecież inscenizowany wykład? Może chodzi głównie o odpowiedniość formy? Może chciał… |
|
O spektaklu „HollyDay” opowiada Jacek Podgórski. Capote a i prześliczną Hepburn zostawiamy za drzwiami. Czas wyraźnie oddzielić minione od teraźniejszego, bo i charakter spektaklu w warszawskim teatrze Studio zdecydowanie tego od nas wymaga.… |
|
Ekipę Niszy Teatralnej współtworzy Kinga Warszawska. Niniejsza recenzja to debiut krytyczny Autorki na Wywrocie.pl. Hollyday ma opowiadać o samotności, nieubłaganym przemijaniu, trudnych związkach międzyludzkich i sztucznej, lukrowanej rzeczywistości w którą jesteśmy upychani, a która ujawnia się… |
| W ramach projektu Nisza Teatralna ukazuje się recenzja spektaklu „Obrock” w reżyserii Bartosza Zaczykiewicza. Tekst ten inauguruje kolejny etap naszego Wywrotowego projektu: działać zaczęła Ekipa Warszawska, którą kieruje Jacek Podgórski - autor recenzji. |
|
Opowieść o spektaklu „Sen nocy letniej” w reżyserii Moniki Pęcikiewicz snuje Katarzyna Rutowska. Światła gasną. Na wielkiej, przepełnionej widzami widowni Teatru Polskiego czuję się nieco samotna. Film wyświetlony na białym ekranie ukazuje nam miłe, naturalne twarze aktorów biorących … |
|
O trudnościach w interpretacji i swoich inspiracjach spektaklem „Osąd” opowiada adeptka Niszy Teatralnej – Kasia Rutowska. Od chwili obejrzenia Osądu przejrzałam kilkanaście albumów z pracami wielu ważnych artystów różnych epok, przeglądnęłam sporo książek, przeczytałam niezliczoną ilość artykułów… |
|
Spostrzeżeniami i wątpliwościami po obejrzeniu tryptyku „Osąd” dzieli się Ewelina Dybowska, biorąca udział w projekcie Nisza Teatralna. Zmierzenie się z kwestią Sądu Ostatecznego nie jest lekkie, łatwe i przyjemne. Może powodować pełne obaw podrapanie się w głowę i chęć zgrabnego uniknięcia tematu. Przedstawienie Osądu … |
|
Kolejne omówienie spektaklu „Osąd” w ramach projektu Nisza Teatralna. Tym razem o swoich wrażeniach opowiada Justyna Białogłowicz. Archanioł, czy anioł Apokalipsy, a może po prostu starszy facecik w szlafroku? Czy prysznice są nieodzownym elementem wystroju Czyśćca? Czy Człowiek na wózku inwalidzkim to prorok, który… |
|
Recenzja spektaklu „Osąd” (4,6 listopada 2010, Wrocław, Scena na Świebodzkim) i polemika krytyczna w ramach projektu Nisza Teatralna. Krytyk w teatrze to nikt inny jak pisarz. Jerzy Łukosz Osąd spektakl Wrocławskiego Teatru Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego ma wszelkie szanse być zapamiętanym jako jedno z najważniejszych… |
| „Osąd” Wrocławskiego Teatru Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego – notatki adeptów Niszy Teatralnej – grupy warsztatowo-krytycznej prowadzonej przez Pawła Kaczorowskiego; cz. I: pierwsze wejrzenia. |
