Mo Yan Kraina Wódki

Ding Gou'er, główny bohater to doświadczony śledczy w średnim wieku, kochający życie i zarazem je nienawidzący (liczne próby samobójcze w przeszłości) otrzymuje od prokuratora nietypowe zadanie- znalezienie osoby, która „smaży i jada niemowlęta". Trafia on do Alkoholandii- dziwnego miejsca, w którym nikt mnie potrafi żyć bez trunków. Ding, aby nie odejść z niczym musi żyć zgodnie z tokiem życia mieszkańców tej cudacznej krainy.

„Kraina Wódki" to kolejna książka popularnego pisarza chińskiego docenianego przez krytyków na całym świecie- Mo Yana, znanego prześmiewcy zachowań współczesnych ludzi. Powieść tą charakteryzuje dobry, groteskowy klimat pełen czarnego humoru, który powinien zadowolić prawie każdego czytelnika.

Autor przedstawia życie ludzi, którzy robią wszystko na opak. Absurdalna jest kreacja świata i bohaterów, którzy zastanawiają się, z czym podać wódkę- z plasterkiem żeń-szenia czy z lodem. Idylla alkoholików nie kończy się na tym. Każdy tu pije, bez wyjątku-kierowcy, młode osoby, urzędnicy w pracy. Istnieją takie „niespotykane" miejsca jak np. Uniwersytet Gorzelnictwa i święta-, np. Małpiego Wina. Ta czarna, inteligentna( na przekór) książka raczy nas satyrycznymi maksymami typu: „alkohol jest jak literatura". Mo Yan nie boi się poruszać spraw tabu: kanibalizmu, śmierci, lęku. Dotyka żywego problemu samotności.

Książka nasycona jest erotyką, atmosferą tajemniczości. Autor polemizuje także z nami. Książka jest metaforą ludzkich pragnień, słabości, marzeń.

Warto zwrócić uwagę na kompozycje utworu- mamy tu elementy elementy powieści epistolarnej, opowiadania, zwykłej prozy. Bardzo ciekawą budowę ma ostatni podrozdział- czytelnik musie zmierzyć się z tym, że nie zawiera on znaków interpunkcyjnych. Warto sięgnąć po tą książkę ze względu na jej oryginalność, nietypowość. Jedynym i dość dużym minusem tekstu jest język, pełen znaczeń dla chińskiego społeczeństwa( nie każdy z nas może go zrozumieć) oraz sformułowań, porównań typu: „szorstkie włosy odźwiernego, szorstkie jak psie kudły" czy „Ding widział włosy w jego nosie, sterczące niby jaskółcze ogony". Czytajcie.