Komentarze

czyli jeśli pamiętamy z lingwistyki, jego /znaczenie/ wiedzie przez wszystkie strefy konotacyjne i wybija się w kolejną, charakterystyczną tylko dla konkretnej perspektywy. i albo to się w poezji lubi, albo nie da się tego przebrnąć, tak mi się wydaje.

OK :) To teraz pokaż mi to w tekście (nie czepiam się, ale warto wskazać na konkrety).

Pierwszy wiersz rewelacyjny. Przywołał w pamięci "Nie pytaj o Polskę" Obywatela GC. Wyprowadzenie pewnych symboli ze sfery sacrum staje się tutaj szansą na ich ocalenie. Jak w poezji Wojaczka.

Po przeczytaniu tych tekstow mam mieszane uczucia. Gdzie ta ironia? Brakuje mi czegos w nich, niektore figury wydaja mi sie wytarte.

tu:

,,i tak się pieścimy, by nie zabrakło dla nas miejsca.
By ubywało lat świetlnych, by ktoś nad tym czuwał.''

Dziękuję wszystkim za udział w dyskusji. Wypatrujcie recenzji.