Komentarze

Myślę, że skierujemy tory rozmowy na kolejny tekst: "0Rh-".

Zainteresowało was w nim coś szczególnie?

pomysł na tekst zainteresował, pierwsza fraza bardzo:

,,Mieliśmy zrobić to wspólnie, ale w stacji krwiodawstwa
mnie dopuścili, a ciebie nie."

no a potem zaczęło się rozwlekanie . Reszta strofoidy jakby dopięta. Tak myślę. W drugiej to samo zjawisko, jest błysk, a autor jakby umyślnie ten błysk zarzuca. No i potem do ostatniej strofoidy, sprytne sięgnięcie po kumpli, podoba się, bo wielu z nas od razu w myślach znajduje tych kumpli i te filmy klasy C. Wtręt ze ''sztuczną krwią" jednak (powtarzam się) przedłuża sztucznie życie pointy, podkręca ten śmiech, który sam w sobie byłby dobrą pointą, i jest nią.

Motyw z ,,Powiedzieli ci/mi" zupełnie nie zagrał w moim odczuciu, a składa się na to chyba słabość trzeciej strofoidy, bo to w niej pojawia się żmudny i bezbarwny ton opowieści. Ja, czytelnik, czytam bez trzeciej, po prostu. Przy takim czytaniu druga zaczyna współgrać z ostatnią.


,,Powiedzieli: popłynie zupełnie bez celu,
strzelanina czerwonych świateł w tanim karnawale,
wprawiających w ruch siebie nawzajem.

Wszystko ma konwencję
horroru klasy C, oglądanego z kumplami
z którymi nic mnie nie łączy,
oprócz śmiechu."

Zagalopowałem się :>
Wybacz, autorze.

Te trzy pierwsze strofoidy to jest krew, to właśnie to, co płynie i płynie rytmem krwi, oddawaniem krwi i dochodzi do mnie wszystko, co wiem o układach, już nie tylko krwi, o tym wzajemnym dawaniu i braniu, i że czasem to się nie spełnia, bo "krew" jest skażona, bo coś nie działało od początku, ale trzeba było to wykryć. Może ktoś musiał powiedzieć, bo wiedza przychodzi tu z zewnątrz i jakby bez udziału podmiotu. Natomiast krążenie staje się szalenie istotne, a krążeniu, wiadomo, zawsze są powtórzenia, chociaż może to wcale nie powtórzenia, bo nic nie jest takie samo, jak za pierwszym razem. Mówią raz, mówią drugi, komunikat wlewa się do krwi albo staje na jej drodze rozwidleniem.

Ostatnia to zmiana, to jakby wynik czy konsekwencje wydanej diagnozy, więc musi się zmienić ton, charakter, styl wypowiedzi. I z tego wynika kiepski, bo kiepski, ale przecież horror, zmrożone przerażenie.

Drażni mnie tylko takie ścięcie ostatniego wersu, w sumie całego tekstu, bo to już nie wypływa, tylko jakby dodane na szybciocha z braku lepszego pomysłu. Ale całość trafia.

drugie ,,okazało się'' , jak dla mnie, zbędne.

zaś - ,,nici z romantyzmu w tej historii'' - brzmią ciut infantylnie

A pytanie, może bardziej dla osób, które się z całymi "Ślizgawkami" spotkały - to przypadek, że taki a nie inny motyw, czy kwestie zdrowotne prześlizgują się przez cały tomik?

To nie przypadek.

Czas na ostatni wiersz: "Małe rezurekcje" i kilka pytań ogólnych. Czy widzicie, na podstawie powyższych wierszy, jakąś sieć zależności z poetyką Justyny Krawiec i Magdaleny Gałkowskiej (omawianej już w Niszy)? A co sądzicie o "rankingu najgorszych poetów", który miał miejsce na niedoczytania.pl?

niedoczytania.pl/ranking-najgorszych-mlodych-poeto…

Trójkę z piątki autorów mieliśmy okazję zaprezentować w Niszy Krytycznoliterackiej. Ciekawi mnie, jak się do tego odnosicie.

w dziwną stronę jak dla mnie zmierza ta dyskusja, po trzech wierszach pytać o zależność z innymi poetykami? jeśli już, to co najwyżej o inspiracje, o dyskusję z innymi poetykami, ale nie zależność. poza tym nie bardzo rozumiem co ma do tego ranking stworzony przez Tomasza Pułkę? oczywiście sami Państwo uznają dla kogo z Was Pułka jest autorytetem :) pozdrawiam

Ranking Tomka Pułki akurat do tej dyskusji jest średnio aktualny, bo wiersze wysłane na "Połów" nie zawierały ani jednego z trzech publikowanych powyżej:) /zresztą, jakaś połowa tekstów z zestawu na Połów w ogóle się w Ślizgawkach nie znalazła/.
Oczywiście nie odmawiam nikomu prawa do niezgody na moją poetykę /ani tego, żeTomasz Pułka miałby być dla kogoś autorytetem/, ale jeśli już do czegoś się w tym stylu odnosić, to raczej znacznie bardziej aktualna masakra Pawła Kozioła www.lampa.art.pl/1104przeglad.php ;)

Co nie zmienia faktu, że porównanie z Krzysztofem Karaskiem zapamiętałem na długo, wyjątkowo barwne ;D

Co do tych i owych podobieństw, nie mam bladego pojęcia, zatem się nie wypowiadam;)

Oczywiście dziękuję za uwagi do wiersza 0Rh-:)

Ja bym się raczej zastanowiła nad kwestią samych rankingów, bo najpierw trzeba sobie odpowiedzieć, w jakim celu takowe są tworzone, a dopiero potem potem w nie zaglądać i wysuwać jakiekolwiek wnioski, choć nie wiem czy w ogóle wnioski z tego jakieś są.

Bardziej zainteresowało mnie, co tam napisał w komentarzy Kamil Brewiński:
"Poezja w ogóle jest nudna, wyżej wymienieni nie piszą sercem, a intelektem, co widać, słychać i czuć." - to mi się zdaje poważnym zarzutem, a przynajmniej na tyle, że wróciłam do tomiku Gałkowskiej i tego, co sama pisałam - serca to jakoś trudno odmówić. Ale może Brewińskiemi chodziło o to, co mówił Nietzsche, tylko jakoś niezręcznie myśl swoją ułożył - a Nietzsche mówił, że należy pisać krwią, nie limfą. W przypadku Sajkowskiego i Gałkowskiej zdaje mi się, że to nie tyle pisanie intelektem, co raczej próba ujarzmienia emocji, nałożenia kagańca, a momentami nawet zalania betonem, na który jak się położy rękę to czuć mikrodrżenia. Trzeba przecież spojrzeć, o czym oboje piszą - jak Gałkowska stara się uporać z rozstaniami, jak Sajkowski z chorobami. To są trudne tematy, trudne, bo silnie nacechowane emocjami i trzeba dużo wysiłku, aby w języku znaleźć dla nich miejsce. Czy się udało?

Ale dziwny zarzut z tym intelektem, jeśli spojrzeć na to, co jest promowane. A może mnie się tylko zdaje, że sztuka konceptualna, w dużej mierze odarta z magii, liryczności i tej mocy wprowadzania jak baśnie w jakieś inne miejsce (co mnie akurat najbardziej do poezji przekonuje), jest obecnie najbardziej chwalona. Jak w przypadku Rafała Kwiatkowskiego - jego teksty są cenione, ale po naszej Niszy odnoszę wrażenie, że nie tylko ja nie potrafię się w tej poezji odnaleźć, że spoczywa na tyle na intelekcie, że trudno rozczytać czasami jej kody, jakby brakowało jakiegoś klucza.

Za mało znam jeszcze tekstów Sajkowskiego, aczkolwiek te powyższe nie pozwalają mi przejść obojętnie, zachęcają do lektury całego tomu. "Małe rezurekcje" są jakby konsekwencją dwóch poprzednich tekstów, jakby było już po. Ale z drugiej strony jestem świeżo po lekturze Tochmana i ludobójstwie w Rwandzie, więc ten chłopiec, kat i ofiara oddziałują silniej niż zwykle.

Za Schillerem:

,,Skoro człowiek wszedł w stadium kultury i położyła na nim swoją rękę sztuka i sztuczność, traci on swą harmonię zmysłową i może manifestować się już tylko jako jedność moralna, tzn. jako dążący do jedności...

Droga, którą idą poeci nowsi, jest zresztą tą samą, którą przebyć musi człowiek w ogóle, indywidualnie i jako gatunek. Natura uczyniła go w sobie zjednoczonym, kunszt dzieli go i rozdwaja, poprzez ideał wraca on do jedności"



Nowoczesny poeta ma w sobie coś z bojownika - intensywność i namiętność łącząca się z subtelnością obyczajów.

"Małe rekrutacje", to tekst, o którym da się powiedzieć, że jest poprawny. Wstawka o poznaniu chłopca, ujmuje i daje uczucie delikatności. Cały wiersz jednak, na pewno nie zostanie w mej pamięci.

Są wiersze, które się pamięta przez lata, przez jeden nawet wers. Przeczytałam cały tomik Kuby i .. pisanie to nie pochłonęło mnie na tyle, żebym chciała wrócić do ponownego czytania. Jest w nim poprawność i jest utrzymany poziom. TYLKO. Mnie brakuje w tych wierszach duszy i umiejętności zawładnięcia czytelnikiem.

Co do powiązania z pisaniem Justyny i Magdaleny Gałkowskiej, powiem tak: wiersze piesy mają duszę i raczej nie będę się tu na ten temat wypowiadała szerzej, bo wiadomo, że nie stać mnie na obiektywizm w tym przypadku.
Wiersze Magdy Gałkowskiej, natomiast, są może klimatycznie podobne do wierszy Kuby, jednak to trochę inna poetyka. Dla mnie gorsza o cały stek wulgaryzmów u Magdy, a lepsza o zapamiętanie jej z jednego takiego wulgaryzmu sprzed wielu, wielu lat.. brzmiało to mniej więcej tak" moje włosy w twoich majtkach". Więc jeśli kojarzę Magdę Gałkowską z jej wierszem, to znaczy, że jakieś wrażenie na mnie wywarła, niekoniecznie korzystne, ale jednak.
Po pisaniu Kuby nie zostanie we mnie nic. Bez urazy, Kuba.

Justyna - "W przypadku Sajkowskiego i Gałkowskiej zdaje mi się, że to nie tyle pisanie intelektem, co raczej próba ujarzmienia emocji, nałożenia kagańca, a momentami nawet zalania betonem, na który jak się położy rękę to czuć mikrodrżenia" - dokładnie tak:) a czy się udało - również nie mam pojęcia:)

Ew - na sto procent nie mam umiejętności zawładnięcia każdym czytelnikiem, w ogóle nie wiem czy mam umiejętność zawładnąć jakimkolwiek czytelnikiem i czy w ogole powinienem ją mieć, bo przecież każdy szuka czego innego;)
A za co ta uraza ma być?:)

I nie prowadzę żadnej rekrutacji, ani małej, ani dużej. Proszę mi żadnego wyzysku pracowników nie imputować;)

Ja to sobie zawsze mówię, że wiersz nie dziwka, wszystkim dogodzić nie może.

wydaje i się, ze z czystego szacunku dla autora można uważać, żeby nie przekręcać tytułów, to trochę rodzi też podejrzenia, że się czyta (skoro już rzucam mięchem na lewo i prawo) "na odpierdol".

We mnie każde czytanie coś zostawia. Czasami mniej, czasami więcej. Czasami jestem w pełni świadomy, co. Czasami nie. Ale wolę czytać tak, żeby coś we mnie zostały... Nawet kiepską poezję.

Pozdrawiam

ok:) mój błąd. przepraszam autora. Nie wiem jak to się stało, bo tomik czytałam z uwagą.

Dziękuję czytelnikom, użytkownikom i autorom za udział w dyskusji.
W weekend możemy spodziewać się recenzji i wywiadu. :)

Serdecznie dziękuję wszystkim za ciekawą dyskusję:)
z częścią się zgadzałem bardziej, z częścią mniej,
natomiast sporo z nich dało mi szansę bym się mógł na nowo przejrzeć w swoim pisaniu,
bardzo ciekawe doświadczenie:)
Pozdrawiam!

PS. Jeśli kogoś zainteresowały te teksty na tyle, że chciałby sięgnąć po całość, proszę pukać:

jsajkowski5@gmail.com

A jak już tak o psach rozmawialiśmy, to patrzcie, co w Galerii znalazłam:
www.wywrota.pl/db/image/15988_pies_renata_magda.ht… ;)