Komentarze

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia oraz wspaniałego Nowego Roku 2011 :)

Musiało to być całkiem niedawno. Widzę, że i Tobie refleksja nad minionym czasem sprzyja do wspomnień. Już nowo-rocznie u Ciebie. Pewnie gdzieś narty w Alpach?
"gdy zakrywam twarz
zazdroszczę palcom
że mają do siebie tak blisko"

Dawno, dawno Wiktorze:))

Nie Alpy, tylko Wrocław.

Pewnie do Nowego Roku, a może i po nic nie wstawię, stąd życzenia:)

Pozdrawiam.

Jak to nic? No eeeeeeeej, protestuję!

Na zdjęciu w awatarze widać, że jednak nie tak dawno.


Po przeczytaniu wiersza nasuwa mi się tylko: ja też.
To odnośnie treści. Co do formy, to po lekturze zamieszczanych wcześniej tekstów wnioskuję, że umiesz lepiej. Jest czysto i prosto. Ciekawe przerzutnie, ale momentami wkradają się oczywistości. Nie jest źle. Podoba mi się ten wiersz, chociaż nie sięga wyżyn. Wstawiaj kolejne i udowodnij wszystkim, że możesz przebić chmury!

Wiesz, mam wrażenie, że potencjał twórczy jest i to wieeeeeeelki, ale czasem brakuje siły(/czasu/pomysłu/odwagi) na dopracowanie i wtedy zostaje tylko poprawnie. Nie łam się, pisz. Pracuj i rozwijaj się. Trzymam kciuki.

Migotko, jak ślicznie mi zamigotałaś komentarzem:))
Dziękuję Ci bardzo za wigilijne odwiedziny!

To nie tak Migotko, że mam, powinnam coś komuś udowodniać. Ja czasem muszę wyrzucić z siebie to, co rozpiera, czego dłużej nie da się w sobie utrzymać.Wtedy jakby lżej na jakiś czas się robi.
Dowodem na to jest dzisiejszy tekst - wspomnienia podzielone na ilość czytań wywrotowców mają dla mnie mniejszy ciężar:)
Wiadomo, że smutek dzielony maleje, a radość dzielona z kimś ogromnieje:)

Cieszy mnie , że dostrzegasz we mnie potencjał. To dodaje skrzydeł!

Za kciuki dziękuję - przydadzą się na pewno:)

Pozdrawiam serdecznie.

Rozumiem, ale chyba źle się wyraziłam.
Oczywiście, że nie masz obowiązku niczego udowadniać.

''Ja czasem muszę wyrzucić z siebie to, co rozpiera, czego dłużej nie da się w sobie utrzymać.Wtedy jakby lżej na jakiś czas się robi.'' - Skąd to znam? Właśnie przed chwilą wróciłam ze spaceru i przyniosłam ze sobą tekst, który pisałam na starym rachunku, idąc ulicą. Tak po prostu, żeby było lżej.

Chodziło mi po prostu o to, że czasem nie wykorzystujesz swoich możliwości(które są całkiem SPORE, już to udowodniłaś)... Chyba komentarze Cię dołują, bo zauważyłam pewną prawidłowość: pozytywne komentarze ->kolejny tekst lepszy. krytyka -> następny taki sobie.

Potrzebujesz motywacji? MOTYWUJĘ!

Masz rację - pozytywny odbiór mnie dopinguje,dodaje wiary w siebie,konstruktywna krytyka daje do myślenie, ale krytykanctwo powoduje zamknięcie w sobie, wycofanie, zwątpienie, czy to co piszę ma jakąkolwiek wartość.

Migotko, nie zamarzłaś w nocy spacerując??

Dziękuję za motywację:)

Pozdrawiam:)

Ładny, łagodny tekst, prościej i dosłowniej nie da się tego zapisać. Nie do końca wiem, czy to zarzut czy nie. To zwykłe wspomnienie, jakkolwiek niezwykłych przypomnień by nie niosło. Myślę, że to jest wiersz, który obchodzi tylko jego twórcę.

dla mnie tekst trochę przegadany tymi wspomnieniami, można tak w nieskończonośc dopisywac inne, podobne obrazy z dzieciństwa i nic by to w wierszu nie zmieniło. w każdym razie myślę, że bardzo łatwo czytelnikowi odnaleźc się w tym tekście. no i niezła pointa z ta zazdrością o bliskośc

przepraszam, c mi zniknęło z klawiatury

"zazdroszczę palcom

że mają do siebie tak blisko", zabijasz zakończeniem!

Znów ten wiersz z tytułem, który jest wierszem. Już lepiej chyba wykorzystać incipit. Tak sądzę.

Kiedy czytam ten wiersz widzę las różowych poduszek, bardzo miękkich różowych poduszek - to chyba źle, kiedy ma się w głowie treść, bo ja te poduszki widzę i po skończonej lekturze. Nie wiem, czy rekwizytorium, którym się posłużyłaś jest najlepszym z możliwych. Wybrałaś uniwersalne i maksymalnie skonwencjonalizowane elementy. Jak dla mnie zbyt słabo. Wiem też, że możesz dać z siebie znacznie więcej. Poezja to wymagająca przyjaciółka.

Przyszedł czas na takie słowa i wspomnienia. Po prostu.

I tak powinno być. Czasem dobrze się wypisać:)

Tak Jacku, właśnie tak:))
A , że wywrota i Wy (albo odwrotnie) staliście mi się bliscy, wiec sobie czasem"'pozwalam":))

Rito, czekam na kolejne Twoje wiersze. Pozdrawiam, jeszcze świątecznie :)

Jacku, gdzie Ty poduszki, na dodatek różowe widzisz?
Dla mnie tekst ma w sobie smutek, więc raczej twardego materaca bym się dopatrzyła.

Wiktorze, to miłe, że czytasz i czekasz .
I ja Ciebie pozdrawiam świątecznie - jeszcze:)

O konotacje mi idzie, grę skojarzeń i klimat:) Rekwizytorium mi po prostu ciąży...

rozumiem, pomyślę...

czepię się:
"pod stołem lepiłam jasny dom
z kolorowej plasteliny" - jeśli dom jest lepiony z plasteliny, to nie ma już znaczenia, że jest ona kolorowa, skoro dom ma być jasny, czyli już kojarzy się z pewnym optymizmem. troszkę nam pozostaw do wylepienia :)

nieba - chleba niefajnie się zrymowało, niech się tekst utrzymuje w jednej kategorii

"przypominam tamtą dziewczynkę" - coś z tym wersem mi nie pasuje. może go podpiąć pod wcześniejszą strofę albo nie przechodzić przez dziewczynkę, zrobić jakieś przenikanie, najazd na palce, które z dziecięcych staną się kobiecymi?

poza tym jest nawet ciekawie. ma klimat dziewczynki z zapałkami :)

pracuję nad dziewczynką Justa..

Zapraszamy do wywrotowej zabawy na poświąteczne humorobicie www.wywrota.pl/forum/topic/18874#0

:)) fajnie.

Tak, Waris?
To fajnie:)) - dziękuję.

Dla mnie Rito , ostatnie cztery wersy są tak wymowne, że same w sobie czytam jak "mini" wiersz . Z życzliwością pozdrawiam, już prawie noworocznie, dziekując za Twoje piękne wiersze - przy których spędziłam dobre chwile i wiele się nauczyłam o tych metaforach i przenośniach.

Marto, dziękuję za ciepły komentarz:)
Miło, że mnie czytasz i odnajdujesz w tekstach coś dla siebie.

I mnie cieszy kolejny dodany przez Ciebie wiersz, więc nie każ na na siebie długo czekać!

Pozdrawiam .