Morderstwo bez kary, czyli „Zabiłem moją matkę”

Obsypany wieloma nagrodami film pt. Zabiłem moją matkę to osiągnięcie Xaviera Dolana. W wieku 17 lat napisał scenariusz, a w dwa lata później wyreżyserował go i wypuścił w świat. Jest to nie tylko opowieść o dojrzewaniu, lecz także o kłótniach z rodzicami, jakie z pewnością każdy nastolatek ma za sobą.

Głównym bohaterem jest szesnastoletni Hubert (Xavier Dolan), który po rozwodzie rodziców zamieszkał z matką. Z ojcem nie ma praktycznie żadnego kontaktu, a o matce Chantale (Anne Dorval) najchętniej by zapomniał. Ma on niezwykły talent artystyczny, którego matka niestety nie dostrzega, a który, o dziwo, zostaje zauważony przez nauczycielkę francuskiego, Julie (Suzanne Clement). Drażni go wszystko, co uczyni matka. Każdy jej gest, kiczowaty ubiór, czy nawet śmiech doprowadza Huberta do furii. Zawsze nadarzy się sytuacja, w której może pokazać, jak bardzo obrzydza go to, że ona żyje. Zazdrości swojemu chłopakowi Antoninowi (François Arnaud) matki, patrzy z zazdrością na to, jak wspólnie się wygłupiają i jaki mają dobry kontakt. Oczywiście stara się poprawić i pokazać, że może być dobrym dzieckiem i że wszystko można zmienić. Gotuje obiady, sprząta, robi wszystko, aby zostać zauważonym. Jednak Chantale nie widzi jego starań, a gdy się złości nie rozumie, o co chodzi synowi i próbuje wywołać w nim winę. Gdy dowiaduje się, że syn jest homoseksualistą jest rozczarowana. To nie tylko gniew, ale także poczucie straty własnego dziecka. Nie dając sobie rady z Hubertem i nieustającymi kłótniami, postanawia wysłać go do szkoły z internatem. Tam chłopak poznaje kolejne etapy dojrzewania. Doświadczenia z narkotykami, nowym partnerem i nietolerancją, zmuszają go do ucieczki w miejsce dzieciństwa. Jest to zarazem moment odizolowania się od całego świata, jak i zapanowania zgody pomiędzy dwiema ludzkimi jednostkami – matką i synem. Wspomnienia – to one mogą zburzyć cały nieład. Są istotnym elementem w życiu człowieka, ponieważ zawierają w sobie to, co dobre i nie pozwalają o tym zapomnieć. 

Jedyną osobą, która właściwie go rozumie jest Julie, ponieważ ona również od wielu lat nie może porozumieć się z własnym ojcem. Niewinny obiad przeradza się w silną wieź przyjaźni, która utrzymuje się przez cały pobyt Huberta poza miastem. To ona jako jedna z nielicznych odkrywa w nim artystę i stara się mu pomóc. Po dłuższej chwili zastanowienia postanawia odezwać się do ojca i zakopać topór wojenny. Widocznie obserwacja ucznia z boku, jego uczucia i emocje dają jej dużo do myślenia.

Młodzieńczy zapał młodego reżysera jest widoczny w scenach kłótni. Z jednej strony ich przesadna ilość, z drugiej zaś emocje jakie są w nich wywołane, ukazują realizm. Bardzo celny dobór muzyki i jej umiejscowienie nadaje filmowi nastrojowości. Oku nie umknie również żywy blask kolorów. To one niekiedy odzwierciedlają wydźwięk nadchodzącej sceny. Również tytuł jest abstrakcyjny, gdyż żadne morderstwo nie zostaje tu popełnione. Hubert sam uśmierca matkę, ale w głębi duszy nigdy by tego nie zrobił. W trudnych momentach ważne jest, aby obie strony współpracowały ze sobą, słuchały i starały się poprawić. Tego właśnie zabrakło bohaterom filmu, ale ich miłość nigdy nie ustała.

Monika Nejgebaum / Nisza filmowa

Zabiłem moją matkę

Scenariusz, reżyseria: XAVIER DOLAN

W rolach głównych: Anne Dorval (Chantale),

Xavier Dolan (Hubert)

Gatunek: Dramat

Produkcja: Kanada

Premiera: 14.01.2011 (Polska), 18.05.2009 (świat)

Zdjęcia: Stephanie Weber-Biron
Muzyka: Nicholas S.L’Herbier

Zdjęcia