Oto sakramentalne pytanie - dlaczego właśnie punk? Pytanie zupełnie uzasadnione, biorąc pod uwagę jego znikome wartości jeśli chodzi o rewelacje w melodyce, poszanowanie zasad harmoniki, jakość wokalu, jakość nagrań, etc. Chciałam zaproponować swój wariant odpowiedzi, koncentrujący się na jednym wartościowym aspekcie punku, a mianowicie - jego zaangażowaniu.
Punk jako ruch powstał w latach siedemdziesiątych jako spontaniczna odpowiedź na panującą beznadzieję i brak perspektyw. To zdeterminowało jego główne założenia: punk miał być buntowniczy, szokujący i miał obnażać negatywne strony rzeczywistości.
To, co z owych założeń jeszcze pozostało, teraz szczególnie nabiera na wartości. Mimo że bunt i szokowanie spowszedniały już i zostały wielokrotnie wykorzystane, mimo że wtopiły się w popkulturę, która w swojej żarłoczności potrafiła zasymilować nawet przeciwne jej zjawiska, to jednak „obnażanie" pozostało. Żadna z późniejszych subkultur nie wydaje mi się równie mocno osadzona w swojej rzeczywistości i świadoma swojego umiejscowienia. Punk jest po prostu na tyle odważny i obrazoburczy, aby nie bać się dotykać zagadnień politycznych i społecznych. I to jest jego największą wartością.
Punk cenię za jego konkretność i dosłowność. Cech tych nie posiada ani ciężka muzyka metalowa, ani reagge, ani gotyk, ani w żadnym stopniu pop. Chociaż trzeba tu koniecznie wprowadzić rozróżnienie na punk, w którym sam nieartykułowany wrzask i szarpanie strun ma być formą ekspresji oraz punk, który koncentruje się na tekście. W obu przypadkach mamy do czynienia ze zmarginalizowaniem strony stricte muzycznej. Chodzi tu o dwie rzeczy: jest to położenie nacisku na przesłanie, a nie na odczucia estetyczne, a z drugiej strony również urażenie tychże uczuć. Ponieważ punk taki, jakim ja punk rozumiem - a jest to raczej ten tekściarski - to punk który ma jednocześnie ranić i wskazywać palcem błędy.
Przytoczę fragment utworu NoFx „Irrationality of rationality":
"Dan, the company man, felt loyalty to the corp
After 16 years of service, and a family to support
He actually started to believe the weaponry and chemicals were for national defense.
'Cause danny had a mortgage, and a boss to answer to.
The guilty don't feel guilty, they learn not to."
Czyż nie jest to wyraźna i trafna diagnoza jednej z wielu chorób trawiących współczesne społeczeństwo? Punk taki jak NoFxowy w czasem wulgarny, dosadny sposób - lecz w żadnym razie prostacki! - mówi o tym, czego boi się dotykać skomercjalizowana poppapka, ale też od czego dystansuje się innego rodzaju muzyka alternatywna. Artyści niezależni w dużej mierze koncentrują się na tematach niepopularnych, ale też z punktu widzenia doczesnej rzeczywistości raczej obojętnych: krwi, szatanie, demonach, miłości, samotności we wszechściecie, łzach, tajemnicach nieznanego świata, etc. dając piękną oprawę muzyczną tematom całkiem pustym.
Punk jest natomiast kawałem tzw. mięsa, czyli tylko tego co istotne i - jak powiedzieliby fani gier komputerowych - interaktywne. Punk przy generalnym braku środków czy też przywiązywania wagi do „muzyki" dotyczy tego, co nas otacza, co możemy i powinniśmy zauważać, zmieniać. Podaje konkretne przykłady, nie boi się wymieniania wręcz po nazwiskach. Jest pełen drastyczności, która nie wykorzystując tylko rekwizytów (ubiór, fryzura, okładka - te zostały już wchłonięte w pop i nie są w stanie nikogo zaszokować) ale treści ciągle nas rani. Punk rani nasze uszy, tak jak rzeczywistość rani nas samych.
Ta teza nadal oczywiście pozostawia niedopowiedzenia, na przykład - a dlaczego nie hiphop, który porusza podobne tematy, gdzie również teksty odgrywają główną rolę? Tego nie mogę wyjaśnić. Może zależy to od spcyfiki słuchacza - na przykład moja dusza potrzebuje się wywrzeszczeć. A mimo moich zarzekań o drugorzędnej roli muzyczności, to nadal pozostaje właśnie muzyką, co do której każdy ma jakieś prywatne preferencje.
Justyna
39 Warszawa
2 artykuły
3 teksty
57 komentarzy
|
Koniec i dziekuje
...3...2...1...0... można na mnie kląc
Koniec i dziekuje
...3...2...1...0... można na mnie kląc
Wyluzuj, punki mogą na chwilę przestać się drzeć i wysłuchać twojej wypowiedzi bez tylu znaków zapytania, wykrzykników i dużych liter. Na wyklęcie się tak nie nastawiaj... próżne nadzieje...
A widziałeś punczurów koczujących pod wiaduktami, takich ubranych w szmaty, albo biegających boso po ulicy z trzema psami na smyczy?
Księża bywają ok.
Robienie pieniędzy na konstruktywnej krytyce i niezłej muzyce nie wydaje mi się naganne, ani też sprzeczne z tym, co nawypisywałam powyżej.
Nie mówię też, że wchłanianie pewnych elementów subkulturowych przez kulturę masową powinno być karalne, jest faktem i jest naturalne... grunt, że punk broni się jednak czymś niewchłanialnym, to dobrze o punku świadczy.
A teraz proszę o kulturalniejszą dyskusję, bo wywaliłeś mi tu jakąś frustrację na pół strony i najazgotałeś na mnie i na innych zupełnie bez powodu.
nie piernicz że punk musi mieć skłonności hippisowskie, tzn. tolerancja wobec wszystkiego. Nie może być tak że wszystko trzeba szanować i dbać bo przecież punk to także agresja wobec całego swiata objawiająca sie olewaniem go oraz czynami wandalistycznymi itp.
Także nie kreuj młodych kinder punków, noszących naszywki o wolności, miłości, itp. bo tutaj nie chodzi o hippisowanie tylko twarde życie.....
Pragnę zwrócić również uwagę, że częściowo na owy "renesans" (chyba zbyt mocne słowo) punka mają wpływ ruchy alter i antyglobalistyczne oraz środowiska lewicowe -ale to już temat do głębszej polemiki. A bunt buntem i tak pozostanie, czy to punk, hc, hip-hop itp. to itak popieram (byle w rozsądnych granicach, gdyż fanatyzm w każdej dziedzinie jest conajmniej niewskazany). Pozdrawiam starą załoge hc/punk!!!
Pragnę zwrócić również uwagę, że częściowo na owy "renesans" (chyba zbyt mocne słowo) punka mają wpływ ruchy alter i antyglobalistyczne oraz środowiska lewicowe -ale to już temat do głębszej polemiki. A bunt buntem i tak pozostanie, czy to punk, hc, hip-hop itp. to itak popieram (byle w rozsądnych granicach, gdyż fanatyzm w każdej dziedzinie jest conajmniej niewskazany). Pozdrawiam starą załoge hc/punk!!!
I nie udawajmy, że punki bardzo cierpią, dlatego, ze się wyróżniają. Raczej o to właśnie chodzi, by być jak najmniej podobnym do innych, których się nie lubi ;p
świetne opisanie idei i specyfiki punka.
Punk zaczął się swojego czasu zjadać. Wtedy kiedy zaczął powtarzać wypracowane we wczesnej fazie schematy. Mało kapel z tego nurtu potrafiło się wyrwać z monotonii podejmowanych tematów. Mało też potrafiło nadać starym tematom innego, ambitniejszego, wyglądu.
Niw wszystkie kapele punk mówią o problemach społecznych ogólnie. Często wychodzą od doznań jednostkowych. Chociażby teksty Post Regiment.
Pozdrawiam!
W tej - moim zdaniem - postawie zawiera się kwintesencja punka. Rok temu oglądałem w angielskiej TV program poświęcony punkowi. Mówiono, że było to porzebne, jako odświeżenie muzyki i społeczestwa. Jeden z respondentów stwierdził, że: "Punk to wielkie FU adresowane do społeczności".
Jakkolwiek, w takich przypadkach nie będzie dane zjawisko nigdy jednolite, bo np nieodżałowany w pamięci Joe Strummer z The Clash twierdził, że rock zawsze był siłą polityczna, nie zawsze jednak wykorzystywaną. On wykorzystywał ją na scenie i poza nia. Do walki z rasizmem i walki w sensie stricte - prał się z policjantami.
Pistolsi natomiast podpisali od razu kontrakt z dużą wytwórnią i niezależność jako taka, czy bunt, nie były raczej ich celem. Jednak piętnując wady społeczeństwa, które niezbyt szanowali, też działali w punkowym nurcie.
Wattie The Exploited twierdził, że: "Techno jest OK, bo jest tak samo aspołeczne jak punk".
Pozdrawiam serdecznie