Chropowatość poezji Różewicza. Po koncercie Karoliny Cichej w Poznaniu.
Dwadzieścia minut później – przy akompaniamencie oklasków – na scenę wkrada się Karolina Cicha ze swoim zespołem. Wydaje się skromną osobą, kiedy dziękuje publiczności za przywitanie i krótko wprowadza w projekt Do ludożerców.
Gdy z instrumentów, z gitary, wydobywa się pierwszy fałszywy dźwięk, a artystka żartuje, że to falstart koncertu, jest ciągle tak jasno, iż kolorowe reflektory włączone już na scenie nie wywołują prawie żadnego efektu. Muzyka będzie musiała obronić się sama.
W tym momencie zderzam się z dwoma fenomenalnymi zjawiskami.
Po pierwsze Karolina Cicha raz jeszcze udowadnia, że wiersze Tadeusza Różewicza nie tylko da się zaśpiewać, ale że znalazła dla większości z nich przejmującą oprawę instrumentalną i wokalną. Te „łamane” wielokrotnie teksty, nierytmiczne, wydawałoby się... to nie Tuwim, Asnyk, Mickiewicz, z których wydobywa się sama śpiewana poezja. To jednak, co tkwi w wierszach wolnych Różewicza wpisuje się w stylistykę współczesną, to poezja śpiewana przy instrumentalistach nie bojących się rockowych brzmień, przyprawionych reggae i wieloma innymi pomysłami, które aż szkoda określać konkretną stylistyką.
Po drugie, jeszcze przed chwilą przepełniona skromnością, Karolina Cicha wybuchła na scenie, w pełni oddając się kolejnym utworom. Jeśli spalała się, to w pozytywnym słowa tego znaczeniu. Jej głos nadawał kolejnym wersom z wybranych wierszy Tadeusza Różewicza bogactwa znaczeń. Widać było, że artystka występuje z pasją. Że świetnie się bawi. I że zespół towarzyszący jej również wie, po co wyszedł na scenę.
„To musi być chropowate i ostre” – powiedziała kiedyś w radiowej Trójce Karolina Cicha. Udało się.
Wydobyła z Walentynek, Księżyc świeci, Ciała i innych wierszy ciekawe, zaskakujące znaczenia. Pozwoliła, może nie inaczej, ale szerzej na nie spojrzeć. Tym bardziej, że robiło się coraz ciemniej i wszystko zaczęła podkreślać gra świateł na scenie. Każdy utwór publiczność zamykała spontanicznymi oklaskami. Zasłużonymi.
Po Różewiczu i przedstawieniu swojego zespołu (Mariusz Mocarski – perkusja, Paweł Stankiewicz – gitary, Paweł Puszczało – bas, kontrabas) Karolina Cicha na bis przypomniała utwór do tekstu Tadeusza Gajcego. Mocny, ciężki, przejmujący. A później już bez zespołu nowy kawałek, coś, nad czym obecnie artystka pracuje. W utworze tym Karolina Cicha wykorzystuje angielski tekst własnego autorstwa. Czekam na cały projekt z niecierpliwością.
Michał Domagalski
Do ludożerców
koncert Karoliny Cichej
21.05.11 godz. 20.00 – 22:00, Dziedziniec Zamkowy, Poznań
 |
Michał Domagalski premiumUrodził się w Ostrzeszowie w 1982. Publicysta i krytyk. Redaktor prowadzący portalu Wywrota od kwietnia 2015 do października 2016. Jako poeta debiutował w almanachu Połów. Poetyckie debiuty 2014-2015. Mieszka w Poznaniu. Na stronach Biura Literackiego…
Zasłużeni dla serwisu
|
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.
Możliwe, że po prostu nie lubię wizji poezji Karoliny Cichej, bo jej wykonanie Gajcego też mnie irytuje...
Abstrahując od konkretnych utworów, czy projektów, ta wokalistka to swego rodzaju ewenement - doktor nauk humanistycznych przecież, niesamowity "pazur" w głosie, z tego co widziałem na koncertach, multiinstrumentalistka - ogromny talent, tego nie można jej odmówić. Ma swoją wizję poezji, która, jednak nie przemawia do mnie w całości, ale to chyba część jej uroku.
Bo już na przykład "Obławę" mojego ukochanego Kaczmarskiego, śpiewaną na festiwalu piosenki studenckiej, przeaktorzyła, że tak powiem, i troszkę mam jej to za złe. Bo ogólnie to jest cudnie i się rozpływam jak czekolada Wedla na desce rozdzielczej Jelcza w upalny dzień.