"Kolacja na cztery ręce" ma szansę duchowo nasycić

Punkt widzenia, zależy od punktu siedzenia. Tymi słowami zwykliśmy podsumowywać światopoglądy ludzi, których spotykamy na swojej drodze życiowej. Niestety najczęściej powiedzenie to używamy w sensie pejoratywnym, chyba jednak niesłusznie. Wiemy przecież doskonale, że nasz stosunek do otaczającej rzeczywistości faktycznie kształtowany jest przez doświadczenia życiowe, pozycję społeczną, wychowanie, a nade wszystko środowisko w którym żyjemy i nas samych. Wskutek tego, każdy człowiek dążąc do określonego przez siebie celu, musi się mierzyć z własnymi indywidualnymi problemami, wyzwaniami i rozterkami, jakich inni mogą najzwyczajniej nie rozumieć, zazwyczaj do pewnego momentu. Tymczasem w każdym przypadku najważniejsze jest szczęście, czyli najwyższe dobro i przywilej, określający stopień realizacji życiowego zadowolenia, którego na pewno pieniądze nie dają.

Do spotkanie Jana Sebastiana Bacha i Georga Friedricha Händela nigdy w rzeczywistości nie doszło, pomimo iż tych dwóch najwybitniejszych w swojej epoce i nie tylko kompozytorów, żyło i tworzyło niemalże obok siebie. Pierwszy z nich, genialny w swej złożoności, nigdy nie osiągnął właściwej dla siebie popularności w uszach współczesnych mu słuchaczy, mimo przychylnej krytyki znawców i wielbicieli muzyki, pozostając w cieniu i ledwo wiążąc koniec z końcem. Drugi, powszechnie ubóstwiany, rozpoznawalny i niezwykle popularny, szybko stał się bywalcem najznakomitszych europejskich salonów, przyjacielem władców i ulubieńcem fortuny, która darzyła go ogromnym majątkiem.

Jakie więc skutki mogłaby przynieść konfrontacja tak różnych osobowości i czego naprawdę dowiedzieliby się o sobie i swoim życiu mistrzowie? Czy zwyciężyłoby wzajemne zrozumienie i przyjaźń, a może wręcz przeciwnie - niechęć i nienawiść?

Jak daleko różna pozycja zbliża do siebie ludzi, albo skutecznie oddala, pozostawiając jeszcze większe animozje w życiu zawodowym i prywatnym? Nie tylko na te pytania w swej sztuce próbuje znaleźć odpowiedź Paul Barz, aranżując niecodzienne fikcyjne spotkanie Bacha i Händela.

Na scenie Teatru Kamienica w Warszawie w spektaklu reżyserowanym przez Krzysztofa Jasińskiego Kolacja na cztery ręce, pojawia się trójka niezwykłych artystów, z pozornie bliskiego sobie, ale jednocześnie odległego świata sztuki. W rolę Jana Sebastiana Bacha wciela się bowiem znany głównie z pamiętnych ról filmowych Olaf Lubaszenko, Georga Friedricha Händela popularny i lubiany aktor Emilian Kamiński, a w specyficzną postać narratora spotkania - kamerdynera Schmidta - muzyk i wokalista Maciej Miecznikowski. Prawdziwie wybuchowa mieszanka osobowości jest jednocześnie atutem i przekleństwem tej lekkiej, zabawnej komedii dialogów. Zaleta tkwi bowiem w świetnym doborze charakteru aktorów do granych bohaterów, zmorą zaś niedostatki warsztatowe, zauważalne u Lubaszenki i Miecznikowskiego, niezwiązanych na co dzień z deskami teatru. 

Mimo iż całość naprawdę dobrze się ogląda, brakuje płynności i tempa, koniecznego w żartobliwej, ciętej i uszczypliwej konwersacji, na której oparta jest fabuła spektaklu. Być może na przestrzeni kilkunastu występów i zgrania całej ambitnej trójki, uda się ją osiągnąć, a wtedy Kolacja na cztery ręce w pełni nasyci, zostawiając u widza - najważniejszego podmiotu odbioru dorobku artystów (o czy mówią sami bohaterowie) - zaspokojenie duchowe i miejsce do rozważań nad wartościami i szczęściem każdego z nas. Zobaczcie sami. 

Subiektywnej oceny dokonał dla Was,

Robert Stawski

Kolacja na cztery ręce

Autor: Paul Barz

Przekład: Jacek Stanisław Buras

Reżyseria: Krzysztof Jasiński

Obsada: Emilian Kamiński, Olaf Lubaszenko, Maciej Miecznikowski
Scenografia i Kostiumy: Andrzej Lewczuk

Dźwięk: Łukasz Faliński
Światło: Szymon Szczęsny

Fot. Robert Stawski, Olympus PEN Mini E-PM2 dzięki Olympus Polska

Zdjęcia