OSTATNIA SYRENA. HYDROZAGADKOWY EKOMUSICAL w reżyserii Michała Walczaka

Po awarii oczyszczalni ścieków Czajka w stolicy zaczyna brakować wody. Toksyczne opary zmieniają klimat Warszawy na tropikalny, stawiając pod znakiem zapytania nadejście zimy i Bożego Narodzenia. Prowadząca dziennikarskie śledztwo pogodynka odkrywa podobieństwo między przebiegiem awarii a scenariuszem kultowej komedii „Hydrozagadka”. Kiedy na dzikim brzegu wysychającej Wisły zostaje znaleziona żywa syrena pogryziona przez krokodyla, pogodynka jest pewna, że komedia z przeszłości powtarza się jako koszmar. Komu zależy na zatruciu środowiska? Czy uda się powstrzymać szalonego naukowca z Centrum Nauki? Czy znajdzie się superbohater na miarę Asa, który uratuje Warszawę i rozwiąże hydrozagadkę 2019?

XIV Festiwal Warszawski Niewinni Czarodzieje

Wiech | Bareja | Kondratiuk

Elity duchowe narodu zawsze gardziły komedią jako gatunkiem podrzędnym. W kraju, w którym kulturalny człowiek oficjalnie mógł jedynie hołubić dzieła bombastyczne, opatrzone pieczęcią powagi, (…) szydzono ze skromnego komedianta, odmawiając mu prawa do uznania jako twórcy – tak osiemnaście lat temu Tomasz Przybyłkiewicz pisał o twórczości Stanisława Barei. Czas, który upłynął od tego momentu, i ten, który go poprzedzał, nie różnią się wbrew wszystkim zwrotom historii od czasu dzisiejszego. Pogardliwa kpina nadal dyskredytuje najmocniej, a błoto słów wciąż wylewa się rzeką – nieważne, że tym razem z klawiatur, ważne, że z tą samą nadzieją, że w kogoś trafi.

Gdy powracamy dziś do twórczości Stanisława Barei, widzimy, jak wiele historia kultury może nauczyć nas o nas samych – o tym, czy bliższy nam jest rozwój czy błędne koło, do czego się odwołujemy i jak działamy, gdy widzimy, że świat staje na głowie. Niezależnie od zmian ustrojowych i pokoleniowych na ziemi niewinnych czarodziejów surrealizm niektórych zdarzeń ma się dobrze. Chyba że trafi na tak charakterystyczny dla warszawiaka humor, dystans i dowcip – wtedy pod postacią Walerego Wątróbki czy któregoś z bohaterów Alternatyw 4 wypuszczone zostaną strzały zabójcze dla konformizmu, idiotyzmu, ambicji i umysłowości rodem spod rogatek.

Tegoroczny festiwal wraca do twórczości mistrzów, by przypominać, że Warszawa nie może stracić swego daru konsekwencji w trzymaniu się ironicznej strony myślenia i niechęci do propagandowej głupoty. Bardzo stołeczne bowiem są: tępiony przez pryncypia propagandy humor przedwojenny Wiecha czy powojenny, obraźliwy dla klakierów systemu humor Barei, ale też pozasystemowa wolność wyborów Kondratiuka.

Dlatego podczas tegorocznej edycji festiwalu spojrzymy na świat przez okulary czułego i życzliwego człowiekowi optymizmu – narzędzia dającego perspektywę, która pozwala godnie i z dystansem przeżyć uwikłanym w absurdy codzienności jednostkom. Te okulary niewinni czarodzieje podejrzeli u tegorocznych bohaterów festiwalu, których wiernymi sprzymierzeńcami była zawsze publiczność.

Wiech, Bareja i Kondratiuk szczodrze się za to nam odwdzięczali swoją twórczością. Choć operowali różną wrażliwością i innymi środkami wyrazu, choć sięgali po odmienne tematy i różnych bohaterów, to życzliwie – jak zauważył Maciej Pawlicki – przypominali nam jedno: nasz świat stoi na głowie, a my wszyscy udajemy, że tego nie widzimy, a może nie widzimy naprawdę.