Wiedeński rozrabiaka
| Mikromitologia bycia, polegająca na wgłębianiu się w tkankę życia i pasożytowaniu na niej w celu budowania idiomu, głębokiej mowy konstytuującej jestestwo, mnie i to, co wokół się przedstawia, co spotykam. |
 |
romantka nie mam jelit, by dać kopa komuś w habicie.
|
Ulubione artykuły
|
|
alfabetycznie chronologicznie |
Mansztajn: koledzy, trup, króliczek
|
Bez sztucznych ogni. I dobrze, być może słusznie. Być może właśnie tak należy mówić. Dwudziesta trzecia dwadzieścia, choć na dobrą sprawę wcześniej, jakoś po czternastej na ulicy, przed osiemnastą i przed dziewiętnastą gdzieś w mieście na przejściu dla pieszych, pod… |
Rzeczy potrzebne do życia
| Być może to, co pierwsze w tej poezji, to właśnie pisanie wspólnoty. Pisanie uchodzącego spotkania z drugim człowiekiem. Pełna zgoda na egzystencjalny fakt, jakim jest relacja, zgoda i równocześnie próba rozumienia go, opisania. |