Ofelia tonie w łyżce wody
| Ostentacyjne zaprzeczenie tragizmowi, rozterkom i pesymizmowi wpisanemu w oryginał to nieco za mało, żeby stworzyć wybitne przedstawienie. Hamlet Cezarego Tomaszewskiego to jednak z pewnością udany debiut reżyserski. |
 |
Jarosław Klebaniuk W pracy naukowej zajmuję się postawami politycznymi. Poza tym działam społecznie w redakcji portalu Lewica.pl. Pisuję też recenzje i teksty publicystyczne. Prowadzę blog w portalu NaTemat. W "Akcencie", "Frazie", "Kresach" i "Lampie" publikowałem…
|
| alfabetycznie chronologicznie |
Okrutna próba
| Miłość nie może już niczym zaskoczyć. Nadmierne jej eksploatowanie w utworach dramatycznych uczyniło z niej temat niemal nieatrakcyjny. Tym, co ratuje teatr od telenowelizacji w wersji brazylijskiej są drobne komplikacje i sięganie po nowe środki ukazywania ludzkich dramatów. |
Orangutan pod wulkanem. O spektaklu Ad Spectatores „Morderstwo przy Rue Morgue”
| W kryminalnym spektaklu według opowiadania Edgara Alana Poe udało się Maciejowi Masztalskiemu zastąpić napięcie wokół nierozwiązanej zagadki morderstwa napięciem mięśni jarzmowych widzów. Godzina nieprzerwanej, zróżnicowanej zabawy odbywa się w towarzystwie kurtyzan i z rajem dla miłośników trunków w tle. Nawet małpa na tym przyjęciu dostaje małpiego rozumu. |
Ośle-piony si-no-log wpada w sidła
| "Auto da fé" jest powieścią o złudzeniach i samooszukiwaniu się. Żadne z tych przekonań nie ma szans w zderzeniu z rzeczywistością, wszystkie jednak czynią życie znośnym i są źródłem motywacji do działania, w niektórych przypadkach zupełnie irracjonalnego. |
Piękny powiększony świat
| „Mikrokosmos” to bardzo dojrzała, bogata wizualnie i brzmieniowo inscenizacja znanej baśni. Ruch postaci, ich pantomimika i onomatopeje tworzą wraz z muzyką i precyzyjną grą świateł naprawdę piękne widowisko. |
Pogoda dla rogaczy. Lazarus o małżeństwie
Pokażcie mi mysią dziurę…
| Spektakl Klemma został zrobiony z rozmachem i wykorzystano w nim wiele ciekawych pomysłów aktorskich, scenograficznych i muzycznych. Jednak niekonsekwentne poprowadzenie roli Judyty sprawiło, że nie był porywający. |
Poza polityczną poprawnością
| Demirski napisał a Strzępka zaordynowała spektakl na miarę „Dziadów. Ekshumacji”, być może nawet lepszy. Przesłanie ideowe nie sprowadza się do potępienia kołtuństwa, zaś różnorodność scenicznych środków i aktorska doskonałość sprawiają, że trzy i pół godziny mijają w kwadrans. |
Pławanow
| Olbrzymia przestrzeń sceny sprawiła, że kameralność i nieśpieszność właściwa dramatom Czechowa zostały zastąpione przez bardziej współczesne odmiany niepokoju. Dostaliśmy spektakl bez rosyjskiej duszy i musimy wierzyć na słowo, że to, co ją zastąpiło to dusza holenderska. |
Rita edukuje
| Widzowie, którzy obawiają się, że trafią na zbyt hermetyczny spektakl, a jednocześnie stronią od łatwych, prymitywnych widowisk, mają szansę na osiągnięcie prawdziwej satysfakcji. Rzeszowska „Edukacja Rity” znakomicie wypełnia lukę pomiędzy teatrem wysokim i rozrywkowym. |
Skrzynia jest pusta
| Paweł Kamza: „Pierwsza komunia”. Plakat z nagim mężczyzną, tyłem odwróconym, w towarzystwie kobiet zapowiadał transgresyjne treści. Z plotek krążących po mieście można było dowiedzieć się, że słownictwo w sztuce niecenzuralne, a sceny drastyczne. Tymczasem Paweł Kamza napisał i wyreżyserował rzecz nie tylko łagodną i politycznie, po polsku, poprawną, ale wręcz bogobojną. |
Śmierć w kichnięciach absurdu
| Masowe zejścia na skutek hiszpanki swego czasu zadały bliskim ofiar więcej cierpienia niż wojna światowa. U progu sezonu influenzy Masztalski próbuje wzorem Monty Pythona jak zawsze patrzeć na jaśniejszą stronę… śmierci |
Statyści w tiulach
| Ad Spectatores przyzwyczajają do niecodziennych pomysłów. Jazda po mieście w ramach spektaklu już chyba kiedyś była, jednak tym razem akcja nie toczyła się w samochodzie, a jedynie ten dotoczył się po charakterystycznych wybojach na miejsce akcji. |
Strzelby nie było
| Wiedziałem, że idzie o coś znacznie poważniejszego niż zgrabne nogi w dżinsach i klnących agentów specjalnych. Przeczuwałem, że to tylko błahy pozór, pod którym ważą się losy polskiego miasta, pewnie i całego świata. |
Szekspir, Wolter i Kaczor
| Egocentryzm, poczucie własnej wielkości, zrzędliwość, brak względu na innych ludzi, uciążliwe dla otoczenia dziwactwa, a pod tym wszystkim poczucie niespełnienia i nieszczęścia – oto cechy głównego bohatera sztuki Thomasa Bernharda. |
Tacy jesteście ważni?
| W jednym z najciekawszych spektakli Dialogu zobaczyliśmy prawdziwie transgresyjny teatr. Artystyczna prowokacja posłużyła ważnemu celowi – zakwestionowaniu idei nacjonalizmu. Przekonaliśmy się, że nie jesteśmy tylko świadkami. |
Teatr górą
| Klasycznie nie musi znaczyć nudno. Wydobycie nowych znaczeń z archaicznego tekstu wymagało wprawdzie nie lada teatralnej ekwilibrystyki, lecz dzięki temu lekturowy dramat Słowackiego ożył i to bez przykrych efektów właściwych dla zombie. |
To okropne zrozumienie
| Ciepła opowieść o trojgu przyjaciół, poszukujących swojej miłości, lecz nie rezygnujących z bliskich relacji między sobą pokazuje, jak bez popadania w emocjonalne ekstrema czerpać z życia to, co najlepsze. |
Trudne początki
| Niełatwo zabrać się do pisania recenzji ze spektaklu ulubionego zespołu, gdy musi ona być bardziej niż zazwyczaj krytyczna. Brak dobrych tekstów potrafi dopiec nawet znakomitej trupie aktorskiej, a stworzenie porywającego spektaklu z niespójnego i niezachwycającego materiału nie jest prostym zadaniem. |
Trupy zacnej trupy
|
Spektakl Ad Spectatores o nieobecnych pieniądzach i piętrzących się martwych ciałach łączył w sobie elementy czarnej komedii, teatru absurdu, a nawet burleski. Podstawę stanowił niezły tekst, co w przypadku Ad Spectatores, którego aktorzy nawet substancję miękką i podatną potrafią obrócić w złoto, bynajmniej nie jest oczywistością. Zapewnił… |
Tu pociąg już nie przyjedzie
| Jest coś magnetycznego w „Stazione Termini". Nawet jeśli nie rozpoznajemy wszystkich kulturowych tropów – i tych pop, i tych klasycznych, to i tak mowa ciała okazuje się wystarczająco sugestywna, żeby być ciekawym następnego ruchu i zdarzenia... |
Tylko buciki nie przemówiły
| Słuchowisko oglądane w teatrze to wielka rzadkość. Możliwość śledzenia tego jak powstają efekty dźwiękowe daje wiele radości, zwłaszcza gdy sami twórcy zdają się ją czerpać ze swojej pracy. „Opowieść wigilijna” w wersji Ad Spectatores dostarczyła bujnej zabawy. |
We love you Arsenal, we do!
| Groteskowość sytuacji, zaskakujące konteksty, w których znani bohaterowie zostali ukazani, szybka, chwilami nieco farsowa zmienność scen, no i oczywiście znakomite aktorstwo – oto niektóre zalety najnowszego spektaklu Ad Spectatores. |
Wyrwa po traumie
| Przedstawienie przytłacza potęgą swojej wizualności. Słaby tekst szkodziłby mu bardziej, gdyby nie dobre aktorstwo Magdaleny Cieleckiej i oryginalna atmosfera całości. To coś dla miłośników ciekawego teatru bez nadmiernych oczekiwań. |
Wystarczyło na NIKE
| Siła tego uniwersalnego tekstu o zbiorowym wyrządzaniu krzywdy osobom z najbliższego otoczenia przejawia się w pokazaniu morderstw i gwałtów. Wystarczy to, by poruszyć do głębi, jednak za mało, by doprowadzić do zrozumienia. |