Nowy tomik Mirki Szychowiak

Bohdan Zadura tak napisał o tej ksiażce:

„Lubię wiersze, które radzą sobie ze światem. Radzą, a więc nie aprobują go entuzjastycznie i ekstatycznie, a próbują go polubić. Wydaje mi się, że jeśli jednoznacznie – z zamkniętymi oczami - odkrywamy sens w świecie, coś – ktoś. Ktoś - niechybnie pogrywa sobie z nami nieczysto, manipuluje, wykorzystując naszą naiwność, niewinność, a może podstawowe instynkty, stąd zaś krok tylko, by się rozczarować, zmienić front o sto osiemdziesiąt stopni i wylądować na taniej mieliźnie pewności, że życie – bo świat i życie to to samo - nie ma najmniejszego sensu. Wiersze Mirki Szychowiak dogadują się ze światem, a żeby nie brzmiało to tak bezosobowo, Mirka Szychowiak dogaduje się w swoich wierszach ze światem. Ma wobec niego tyle czułości, ile trzeba, by nie popaść w sentymentalizm, tyle dystansu, ile wystarcza, aby okazać mu coś więcej niż wyrozumiałość. Ten stosunek do świata najlepiej oddaje moim zdaniem ostatnie słowo wiersza „Nici”, niby wulgarne, ale zdrobnione i dzięki temu – moim zdaniem – bezbłędnie trafne. Taki dystans do świata pewnie niewiele byłby wart, gdyby nie towarzyszył mu dystans do siebie. Jak choćby w wierszu „Buu”:

Zimno, płacze się bez powodu

i jest się pieprzoną histeryczką.

Poddasze dryfuje jak lodowa góra,

parter niedostępny aż do odwołania.

Język w tych wierszach oddaje to, co pomyśli głowa, i to, co poczuje serce. Może najlepszym określeniem postawy podmiotu lirycznego byłoby słowo empatia, tu można by przywołać wiersz zatytułowany „bąkbąk”, o zakupach na pchlim targu, kończący się trójwierszem:

Targ dobity – ma za grosz bezcenne:

nie dała się ponieść rzeczom.

Nie czuj się przeoczony, jeszcze się tu pokręcę.

Tyle słów, ile trzeba, jest moim zdaniem w tych wierszach i takie, jak trzeba.

Mirka Szychowiak ma na swoim koncie trzy tomiki poetyckie; oprócz omawianej książki wydała: Człap story (2005) i Jeszcze się tu pokręcę (2010)