Wiedeński rozrabiaka
| Mikromitologia bycia, polegająca na wgłębianiu się w tkankę życia i pasożytowaniu na niej w celu budowania idiomu, głębokiej mowy konstytuującej jestestwo, mnie i to, co wokół się przedstawia, co spotykam. |
nisza krytycznoliteracka
| alfabetycznie chronologicznie |
Wyprawa do dżungli zwanej życiem – „rdzenni mieszkańcy" Kulbackiej
| Mamy tu tomik – szkatułkę pełną znaczeń, do której można zajrzeć i bez końca szukać nowych skarbów. Odbiorca czuje się jak dziecko, bo oczami takiego dziecka – ni to dorosłego, ni naiwnego malca – obserwuje na wpół senną rzeczywistość. |
Wywrotowy wywiad z Agnieszką Mirahiną
| Nisza Krytycznoliteracka ogłasza ekspresowy konkurs na najciekawszą recenzję tomu „Do rozpuku” Agnieszki Mirahiny. Termin: do 28 lutego 2011. Na zwycięzcę czeka atrakcyjny zestaw książek. Pliki doc słać na adres: redakcja@wywrota.pl. |
Ze zwierciadłem gra w od(a)bijanie
|
Ody Odbite są jak podróż po wielkim gabinecie luster, a im dalej, tym mniej wokół światła. Już patrząc na psychodeliczne i mylące wzrok grafiki z pierwszych stronic tomiku Karola Maliszewskiego, wiedziałem, że poeta będzie igrał z percepcją czytelnika. Nie pomyliłem się. Autor… |
Znalazłam klucz
| Taka romantyczna wizja odczytywania stanowiła odpoczynek po teoretycznoliterackich puzzlach, które trzeba dopasować w odpowiednie miejsce, by zrozumieć co wartościowego ma nam do przekazania literatura, co mówi nam o świecie i o nas samych. |
„Książki i ekrany. Eseje o kulturze popularnej”
|
Autorzy już od samego początku odważnie stawiają tezy, dość trafnie analizują zachowania, obyczaje i oczekiwania współczesnego społeczeństwa... Zmieszały się estetyki i poetyki, style i sposoby komunikowania. Środki przekazu [...] stały się obiektem uwielbienia. tak dzisiejszy świat widzą autorzy Książek i ekranów. Generalnie… |
„Liczy się świadomość” – „Wiązka” Filipa Surowiaka
|
Surowiak robi to, co innym literatom przychodzi z niebywałym trudem – potrafi przesuwać granice kiczu, grać z banałem w taki sposób, aby wykorzystać go do swoich celów. Literatura ma to do siebie, że raz na jakiś czas na jej horyzoncie pojawia się tsunami, które zalewa jej spokojne dotąd brzegi. Nieczęsto jednak spotyka się sytuację, w której o owej fali… |
„Odpływamy jak nieparzyste wysepki”. O debiucie Jakuba Sajkowskiego
|
Czytam ów tomik jako opowieść o człowieku, bólu, zmaganiu się z chorobą drugiego człowieka, a także wyalienowaniu. Pierwszą rzeczą, na jaką zwróciłem uwagę przy lekturze Ślizgawek, jest nagromadzenie czerwieni w dobranym rekwizytorium. Zdają się to już sygnalizować części, na jakie jest podzielony… |
„Remiks życia”
|
Na wiersze Dikty składają się dwie siły: pokrewieństwo jako siła wsteczna, utrzymująca w przymusowym marazmie dążące do zmiany „ja” i stojąca w opozycji do niej manifestacja pragnień. Debiutancką książkę Hanny Dikty, Stop-klatkę, czyta się trochę jak powieść: nie tyle sagę rodzinną, ile prywatną, zapisaną szyfrem, autobiograficzną historię. Zaszyfrowaną, ale… |
„Twarde O” do zgryzienia
| (...) prawda już dawno straciła swoje podstawowe znaczenia, które, także w przypadku innych słów, poszły w las, a jeśli nie, to pochowały się za siebie jak dzieci uciekające przed łaskotkami. |
„Tylko nieliczni mają coś do powiedzenia”. Rozmowa z Jakubem Sajkowskim
|
Z autorem „Ślizgawek” rozmawia o poezji Michał Słotwiński. Michał Słotwiński: Jaką rolę odgrywa w Twoim życiu poezja? Jakub Sajkowski: Z jednej strony nie jest dla mnie źródłem utrzymania, zatem zapewne należy ją traktować jako hobby a z drugiej … |
„Wiązka” Filipa Surowiaka – Podsumowanie warsztatu Niszy Krytycznoliterackiej
|
„Siedzę w barze i udaję, że nie piję” – od tych słów zaczyna się Wiązka Filipa Surowiaka. Te otwarcie znaczy więcej, niż sugerowałaby prostota zdania. Siedzę w barze i udaję, że nie piję od tych słów zaczyna się Wiązka Filipa Surowiaka. To otwarcie znaczy więcej, niż sugerowałaby prostota zdania. Autor pisze książkę i udaje, że to… |
„Wiązka” – czyli wyjściowa jedenastka Filipa Surowiaka
| Filip Surowiak skompletował jedenastkę (tak, tak – stworzył drużynę piłkarską z bramkarzem, obrońcami, stoperami i napastnikami) i wypuścił swoich „chłopaków” na mecz, krzycząc zza bocznej linii do swoich podopiecznych, żeby pokazali się z jak najlepszej strony |
„Wiązka” – krwista czy wysmażona?
| Miasto możemy podzielić na dwie przestrzenie: na otwartą, dostępną dla wszystkich, kojarzoną z normalnym (z normami społecznymi) trybem życia oraz na tę, która wiąże się z odejściem od powszechnie wyznawanego porządku w kierunku bram, kawiarni i miejsc pełnych dziwactw. |