Bez elektronicznych gadżetów. „Liebestod” Stefana Wesołowskiego

akurat elektroniki u Wesołowskiego jest sporo, chociaż niekoniecznie on sam za nią odpowiada, znamienna jest jego szeroka współpraca z Jacaszkiem (obydwaj są wymiennie obecni na swoich płytach), gdzie Wesołowski zajmował się "żywą" częścią materiału (w znakomitych "Trenach" chociażby). Polecam zresztą poczytać, co on sam sądzi o elektronice i dlaczego owe tło jest istotne. poza tym mówimy o kimś kto ma wykształcenie muzyczne, co sprawia, że kwestia doboru stylistyki wchodzi w sferę ograniczonego wyboru (robimy to co potrafimy najlepiej). zresztą ta płyta jest próbą oderwania się, od nurtu neoklasycznego albo modern (w tej chwili trudno już się zorientować, które jest które), tych wszystkich richterów i arnaldsów, który zdobywa sporą część rynku muzycznego, jednocześnie dając złudzenie, że oto obcujemy z muzyką poważną i zaproponowania czegoś, co pozornie proste, nie jest jednocześnie prostackie, chociaż w dalszym ciągu w znacznej części porusza się na gruncie minimalizmu i licznych repetycji okraszonych elektroniką.
za to ta część:
"Szczególnie „podnosi mi ciśnienie” silenie się coraz większej liczby twórców (przeważnie młodych i wspieranych przez media głównego nurtu) na artyzm, kiedy większość pracy (o ile nie cała) jest wykonywana za nich przez technikę (i dotyczy to nie tylko muzyki elektronicznej). Technikę reprezentowaną przez predefiniowane w instrumentach beaty, rytmy, pętle, itp. nie wspominając o czyszczonych cyfrowo głosach wokalistów"
LOL
żywa prezentacja, już nawet nie konserwatywnego, a standardowego (w negatywnym znaczeniu) myślenia o elektronice w muzyce, sprowadzania jej do pogardliwie traktowanego mitu o beztalenciach wysługujących się komputerem. Welcome back to the 90's.
zważywszy, że wszystko (WSZYSTKO - pełna odpowiedzialność za to słowo) co najlepsze w ubiegłym roku na polskiej scenie muzycznej miało jakiś związek z elektroniką, zazwyczaj większy (żywe instrumentarium zaczyna coraz częściej pełnić rolę, tu oczywiście upraszczam, "elektronicznego plumkania" w tle) i co znamienne, dopiero na tej płaszczyźnie przestaliśmy odbiegać jakościowo, pod względem zarówno produkcji, jak i samej kompozycji od reszty świata, gdzie zresztą jest to w tej chwili jedyny progresywny nurt muzyczny (nienajszczęśliwsze i bardzo skrótowe określenie, ale nie sposób tutaj wymienić wszystkich towarzyszących temu zjawisk, gatunków i podgatunków), za którym usiłują nadążyć (poprzez takie sobie zapożyczenia i kopiowanie niestety) pozostałe. A zaznaczam, że mam raczej rockowy gust i z bólem przyznaję, że w tym ogródku nie dzieje się właściwie nic. hasło rock is dead przestało być opisem ewolucji gustów publiczności, a stało się faktem. co ciekawe, na rockowym gruncie "beztalencia" posługujące się gitarą zawsze były traktowane z estymą należną dwuakordowym rewolucjonistom, heh.

Być może nie wyraziłem się dość jasno. Pisząc słowa o "podnoszeniu ciśnienia" miałem na myśli tych twórców, którzy chwalą się zastosowaniem elektroniki w swoich kompozycjach, ale tak naprawdę nie mają nic szczególnego do zaprezentowania. Tak jakby samo zastosowanie instrumentów elektronicznych miało podnosić wartość artystyczną kompozycji. Swego czasu redaktor Kordowicz w "Trójce" nieraz zwracał uwagę, że nie wystarczy sam instrument (o szerokich możliwościach). Trzeba czegoś więcej. To tak jak z aparatem fotograficznym. To nie aparat robi zdjęcia (tylko fotograf), choć jest sporo grono osób, które tak twierdzi.

"[...] żywa prezentacja, już nawet nie konserwatywnego, a standardowego (w negatywnym znaczeniu) myślenia o elektronice w muzyce, sprowadzania jej do pogardliwie traktowanego mitu o beztalenciach wysługujących się komputerem.[...]"

Nie myślę standardowo o elektronice w muzyce (wręcz przeciwnie). Istnieją zarówno beztalencia wysługujący się komputerem jak i niewątpliwe talenty. Niestety na szersze wody wypływają częściej beztalencia niż artyści godni uwagi. To głównie chciałem zaakcentować. Jak widać nie do końca mi się to udało.