Votum - ":KTONIK:"

Mogę się domyślać, jakim problemem była dla Votum zmiana na stanowisku wokalisty, bo dobrzy śpiewacy u nas na drzewach nie rosną. A Maciej Kosiński nagrał z zespołem trzy dobre lub bardzo dobre płyty i odcisnął na muzyce wyraźne piętno. Warszawska grupa miała szczęście, znajdując następcę w osobie Bartosza Sobieraja. Wokalistę o wyższej barwie, delikatniejszym sposobie śpiewania, bardziej uczuciowym, ale sprawdzającym się równie dobrze wtedy, gdy pod sobą ma tłusty riff i ładującą sekcję rytmiczną. Tak przynajmniej przedstawia się to na ":KTONIK:". Prawdziwa weryfikacja przyjdzie na trasie koncertowej.

Na poprzednich trzech albumach Votum ciekawie żonglował mocą i stylistyką, a pod względem aury jego muzyka była trochę rozmarzona, trochę futurystyczna, taka niosąca nadzieję. Jaśniejsza niż ciemniejsza w wymowie. ":KTONIK:", paradoksalnie, bo tytuł z greckiego oznacza "wyjście z mroku", charakteryzuje się wyraźniejszym pójściem ku ciemności, melancholii. Do takich klimatów śpiewanie Sobieraja nadaje się idealnie. Bywa silnie przejmujące, jak choćby w "Last Word". A zmiana muzyczna, którą anonsowałemc Polega przede wszystkim na postawieniu na mocne uderzenie. Są fragmenty, w których jęcząca gitara Adama Kaczmarka zdradza inspiracje Meshuggah czy Panterą (takie skojarzenie nasunęło mi się choćby w świetnej "Satellite", ale nie tylko w tej piosence). Częściej jest to raczej nawiązywanie do tych mocniejszych utworów Dream Theater. Piosenki zatopione w szarości i ciemności przywołują na myśl Katatonię, trochę Anathemę. Mniejsza jednak o to, kogo słuchali muzycy i co z tego znalazło odbicie na ":KTONIK:". Ważniejsze jest to, że Votum stworzyło materiał spójny, dopracowany, z pozoru wydawać by się mogło, że jednowymiarowy, dopóki nie założy się słuchawek i nie wychwyci licznych smaczków na drugim planie, często klawiszowych, ale bywa, że i gitara z tyłu coś pięknie podegra. Warszawianie stworzyli piosenki, które układają się w naprawdę ciekawą, wciągającą opowieść z pogranicza progmetalu i atmosferycznego rocka, zahaczającą czasem o postrock. Nie można pominąć, że Votum nagrywało w Hertzu, czyli jednym z najlepszych miejsc w Polsce do rejestrowania mocnej muzyki, miksy powierzyli Davidowi Castillo (m.in. Katatonia, Opeth), a mastering Tony'emu Lindgrenowi (m.in. Paradise Lost), czyli specom z wysokiej półki. Zadbali o każdy szczegół, postawili na możliwie najwyższą jakość i, mam wielką nadzieję, będą teraz zbierać owoce w postaci znakomitych recenzji. Głównie poza Polską, bo takie granie, niestety, bardziej ceni się tam niż tu.

Ciężko byłoby wyróżnić któreś piosenki, bo ":KTONIK:" to równa całość. Może dyplomatycznie napiszę, że jako pierwsze wciągnęły mnie rozpoczynający się flażoletami "Spiral", a potem do spółki "Horizontal" i "Vertical". A potem złapała mnie cała płyta.

Votum ma na mnie patent. Śledzę ich od debiutu i coraz bardziej podziwiam. Czekam aż przebiją się na Zachodzie na poziomie Riverside. Jeśli nic złego się nie wydarzy, nastąpi to w bardzo przewidywalnej przyszłości. Szczerze tego życzę. Dla mnie płyta bez słabych punktów.