 |
Jarosław Klebaniuk W pracy naukowej zajmuję się postawami politycznymi. Poza tym działam społecznie w redakcji portalu Lewica.pl. Pisuję też recenzje i teksty publicystyczne. Prowadzę blog w portalu NaTemat. W "Akcencie", "Frazie", "Kresach" i "Lampie" publikowałem…
|
| alfabetycznie chronologicznie |
| W warstwie estetycznej film nie budzi wątpliwości – to dzieło ponadprzeciętne. Jednak narracyjnie, a także pod względem oryginalności przesłania rozczarowuje. Pozostawia obojętnym wobec nieobojętnego tematu, a to nie najlepsza rekomendacja. |
|
Kapitalna rola Anna Ilczuk w pewnym sensie „zrobiła” cały spektakl. Nie sposób było się nie uśmiechnąć, gdy prosiła niczym natrętne dziecko: „Mario, opisz występek” Przedstawienie rozpoczęło się w wolnym tempie i przez większość czasu tak się toczyło. Początkowe sceny były tak mało widowiskowe, że mogłyby niemal bez szkody dla efektu zagościć w… |
| „Mikrokosmos” to bardzo dojrzała, bogata wizualnie i brzmieniowo inscenizacja znanej baśni. Ruch postaci, ich pantomimika i onomatopeje tworzą wraz z muzyką i precyzyjną grą świateł naprawdę piękne widowisko. |
| Masowe zejścia na skutek hiszpanki swego czasu zadały bliskim ofiar więcej cierpienia niż wojna światowa. U progu sezonu influenzy Masztalski próbuje wzorem Monty Pythona jak zawsze patrzeć na jaśniejszą stronę… śmierci |
| Spektakl Klemma został zrobiony z rozmachem i wykorzystano w nim wiele ciekawych pomysłów aktorskich, scenograficznych i muzycznych. Jednak niekonsekwentne poprowadzenie roli Judyty sprawiło, że nie był porywający. |
| Ostentacyjne zaprzeczenie tragizmowi, rozterkom i pesymizmowi wpisanemu w oryginał to nieco za mało, żeby stworzyć wybitne przedstawienie. Hamlet Cezarego Tomaszewskiego to jednak z pewnością udany debiut reżyserski. |
| Opryński w swojej interpretacji pokornie podążył za moralizatorską myślą Dostojewskiego. Spektakl, który uratowały ciekawe zabiegi scenograficzne i wykreowanie paru wyrazistych postaci, można polecić konserwatywnym fanom teatru. |
| W jednym z najciekawszych spektakli Dialogu zobaczyliśmy prawdziwie transgresyjny teatr. Artystyczna prowokacja posłużyła ważnemu celowi – zakwestionowaniu idei nacjonalizmu. Przekonaliśmy się, że nie jesteśmy tylko świadkami. |
| Szwajcarska wersja Poczekalni genialnie wytworzyła atmosferę emocjonalnej degrengolady. Przedstawienie trwało jednak za długo, by utrzymać widza w napięciu. Nie wypada prosić Krystiana Lupy o skromność, można jednak – o litość. |
| „Symulacro" to sztuka inteligentnie zbuntowana, niejednoznaczna, pełna fałszywych tropów i bez łatwych odpowiedzi. Ze sceny na scenę widz był zaskakiwany i szokowany. Aktualne i bolesne tematy zostały podjęte środkami teatralnymi naprawdę wysokiej klasy. |
| Inscenizacja nie tyko sprowokowała do myślenia, lecz dała ten rodzaj estetycznego szoku, jaki rzadko się spotyka w teatrze, w którym przecież „wszystko już było”. Czy jednak dzieci nie będą miały kłopotów w szkole? Przecież rzucały granatami w Boga. |
| Olbrzymia przestrzeń sceny sprawiła, że kameralność i nieśpieszność właściwa dramatom Czechowa zostały zastąpione przez bardziej współczesne odmiany niepokoju. Dostaliśmy spektakl bez rosyjskiej duszy i musimy wierzyć na słowo, że to, co ją zastąpiło to dusza holenderska. |
| Piękne układy sceniczne stanowiły prawdziwą teatralną ucztę. Estetyka wyrazistego ruchu i doskonałe opanowanie przestrzeni przez aktorów sprawiały, że poziom artystyczny tych bardzo malarskich przedstawień był niebiańsko wysoki. |
| Widzowie, którzy obawiają się, że trafią na zbyt hermetyczny spektakl, a jednocześnie stronią od łatwych, prymitywnych widowisk, mają szansę na osiągnięcie prawdziwej satysfakcji. Rzeszowska „Edukacja Rity” znakomicie wypełnia lukę pomiędzy teatrem wysokim i rozrywkowym. |
| Klasycznie nie musi znaczyć nudno. Wydobycie nowych znaczeń z archaicznego tekstu wymagało wprawdzie nie lada teatralnej ekwilibrystyki, lecz dzięki temu lekturowy dramat Słowackiego ożył i to bez przykrych efektów właściwych dla zombie. |
| Przedstawienie nie dostarczyło napięcia i zawieszenia, którego można by się spodziewać po sensacyjnej akcji. Trudno przy tym rozstrzygnąć, czy zawiniła słabość utworu, ułomność reżyserii czy też po prostu brak przekonania aktorów do granego tekstu. |
| Przedstawienie pozwoliło nabrać dystansu nawet nie do samej katastrofy, lecz do sposobu, w który publicznie się o niej mówi. Pokazało też, że były możliwe inne od oficjalnie proponowanych sposoby przeżywania tamtego wydarzenia – prywatne, subiektywne, indywidulane. |
| VI Międzynarodowy Festiwal Teatralny „Dialog”, zapowiada się bardzo interesująco. To jedno z najważniejszych dla miłośników teatru w Polsce wydarzeń oznacza nie tylko olbrzymią dawkę obcowania z ulubioną formą artystycznego wyrazu, ale też kilka długich, niekiedy męczących popołudni i wieczorów. |
| Groteskowość sytuacji, zaskakujące konteksty, w których znani bohaterowie zostali ukazani, szybka, chwilami nieco farsowa zmienność scen, no i oczywiście znakomite aktorstwo – oto niektóre zalety najnowszego spektaklu Ad Spectatores. |
| Ad Spectatores przyzwyczajają do niecodziennych pomysłów. Jazda po mieście w ramach spektaklu już chyba kiedyś była, jednak tym razem akcja nie toczyła się w samochodzie, a jedynie ten dotoczył się po charakterystycznych wybojach na miejsce akcji. |
| Niełatwo zabrać się do pisania recenzji ze spektaklu ulubionego zespołu, gdy musi ona być bardziej niż zazwyczaj krytyczna. Brak dobrych tekstów potrafi dopiec nawet znakomitej trupie aktorskiej, a stworzenie porywającego spektaklu z niespójnego i niezachwycającego materiału nie jest prostym zadaniem. |
| Międzywojenna dekadencja wyższych sfer z rewolucją w tle została ukazana przez Witkacego w krzywym zwierciadle. Nieco archaiczna dziś powieść, odkurzona i uwspółcześniona, posłużyła widowisku łączącemu rozrywkę i artystyczną transgresję. |
| Wydawałoby się, że o faszyzmie niewiele nowego da się napisać. Teatr ma tę przewagę nad literaturą, że dawne teksty może ukazywać w nowych szatach, nakładając wymyślne maski protagonistom i tworząc zapoznane światy od nowa. Marek Fiedor zdaje się dobrze o tym wiedzieć. |
| Widowisko, które w ramach „Różewicza rozrzuconego” przyjechało do Wrocławia znad Morza, dało odbiorcom wiele radości (...) Spektakl Tumidajskiego pokazał, że prawdzie świata post- być może przysługuje mała litera, ale też nie jest ona pozbawiona swoistego piękna. |
| Zgrzebność, wulgarność, prymitywizm zamiast wysublimowania, podniosłości i patriotyzmu – oto, co Różewicz proponuje, a lubelscy aktorzy grają tak, że aż nie chce się oglądać. W tym przypadku jest to jednak komplement – ohyda wojennego życia ma budzić obrzydzenie i antypatię. I wzbudziła. |
