 |
Jarosław Klebaniuk W pracy naukowej zajmuję się postawami politycznymi. Poza tym działam społecznie w redakcji portalu Lewica.pl. Pisuję też recenzje i teksty publicystyczne. Prowadzę blog w portalu NaTemat. W "Akcencie", "Frazie", "Kresach" i "Lampie" publikowałem…
|
| alfabetycznie chronologicznie |
| „Gastronomia”, choć zrobiona lekko i z humorem, jest pantomimą (…) pełnokrwistą, mięsną. Zarówno sam pomysł, jak i doskonałość jego realizacji aż proszą się o ciąg dalszy. Osobiście miła byłaby mi wegetariańska wariacja na temat stworzenia jadalnej kobiety. |
| Egocentryzm, poczucie własnej wielkości, zrzędliwość, brak względu na innych ludzi, uciążliwe dla otoczenia dziwactwa, a pod tym wszystkim poczucie niespełnienia i nieszczęścia – oto cechy głównego bohatera sztuki Thomasa Bernharda. |
| Miłość nie może już niczym zaskoczyć. Nadmierne jej eksploatowanie w utworach dramatycznych uczyniło z niej temat niemal nieatrakcyjny. Tym, co ratuje teatr od telenowelizacji w wersji brazylijskiej są drobne komplikacje i sięganie po nowe środki ukazywania ludzkich dramatów. |
| Jest coś magnetycznego w „Stazione Termini". Nawet jeśli nie rozpoznajemy wszystkich kulturowych tropów – i tych pop, i tych klasycznych, to i tak mowa ciała okazuje się wystarczająco sugestywna, żeby być ciekawym następnego ruchu i zdarzenia... |
| W ramach Dni Kultury Żydowskiej zobaczyliśmy monodram Doroty Salamon „Na drodze stoi drzewo” według ballad Icka Mangera. Ekspresywny pokaz w dwóch językach łączył elementy poważne z ironicznymi. Poprzedzający go wykład Jacka Andruckiego zawierał podpowiedzi, skąd ta poezja. |
| Pazur sztuki Pawła Demirskiego i Moniki Strzępki tym razem ugodził w dobre imię środowiska kultowych twórców kina polskiego. Tuzy zostały mocno poturbowane, częściowo martwe. Masakry dokonano w nierównym artystycznie stylu, ale jeśli co do istoty rzeczy zgadzamy się z egzekutorami, to przymkniemy na to oczy. Wielkiemu Andrzejowi ojczyźnianego filmu oberwało się słusznie. |
| Powiedzenie czegoś nowego w dyskursie feministycznym jest trudne. Nawet ważne treści powtarzane po wielokroć nie tworzą sztuki. Przedstawienie „Sztandar ze spódnicy” Uli Kijak broni się nie siłą tekstu, ale pomysłowymi inscenizacjami i dobrą grą aktorek. |
| W kryminalnym spektaklu według opowiadania Edgara Alana Poe udało się Maciejowi Masztalskiemu zastąpić napięcie wokół nierozwiązanej zagadki morderstwa napięciem mięśni jarzmowych widzów. Godzina nieprzerwanej, zróżnicowanej zabawy odbywa się w towarzystwie kurtyzan i z rajem dla miłośników trunków w tle. Nawet małpa na tym przyjęciu dostaje małpiego rozumu. |
| Demirski napisał a Strzępka zaordynowała spektakl na miarę „Dziadów. Ekshumacji”, być może nawet lepszy. Przesłanie ideowe nie sprowadza się do potępienia kołtuństwa, zaś różnorodność scenicznych środków i aktorska doskonałość sprawiają, że trzy i pół godziny mijają w kwadrans. |
| Temat sztuki, jak najbardziej aktualny, nie został zrealizowany z pełnym wykorzystaniem wybuchowego potencjału, który niesie. Współczesny język i dużo wydatkowanej przez aktorów energii nie wystarczyły do stworzenia poruszającego spektaklu. |
| Urodziny kojarzą się z zabawą, ale i z koniecznością przestrzegania konwenansów. „Urodziny Taty” Ad Spectatores złamały zasady logiki, obowiązującą w teatrze normę gry na scenie, ale z zabawy nie zrezygnowały. |
|
Spektakl Ad Spectatores o nieobecnych pieniądzach i piętrzących się martwych ciałach łączył w sobie elementy czarnej komedii, teatru absurdu, a nawet burleski. Podstawę stanowił niezły tekst, co w przypadku Ad Spectatores, którego aktorzy nawet substancję miękką i podatną potrafią obrócić w złoto, bynajmniej nie jest oczywistością. Zapewnił… |
| Zagrany w cyklu Scena Inicjatyw Aktorskich spektakl nie zachwycił. Niby były w nim pomysły, było antysystemowe przesłanie, była duża dawka absurdalnego humoru, zwłaszcza słownego, była bardzo ciekawa scenografia. Jednak wiwisekcje wyrazów i fraz, choć świadczące o dużym wyczuleniu autora na brzmienie języka, wydawały się chwilami sztuką dla sztuki. Wytwarzały opary absurdu, które nie zawsze miały co spowić. |
| Olga Tokarczuk jest w tej niefortunnej sytuacji, że jako człowiek przerasta własne pisanie. Cokolwiek mianowicie napisze, to nie będzie to tak ciepłe, życzliwe, ciekawe i otwarte jak ona sama. Ot, kolejne literackie skórki zrzucane niczym przez węża. Ale ludzie te wylinki podnoszą, dosyć nawet tłumnie, uważnie oglądają, oceniają, przymierzają, eksponują na wystawach nobliwych, zacnych. |
| Paweł Kamza: „Pierwsza komunia”. Plakat z nagim mężczyzną, tyłem odwróconym, w towarzystwie kobiet zapowiadał transgresyjne treści. Z plotek krążących po mieście można było dowiedzieć się, że słownictwo w sztuce niecenzuralne, a sceny drastyczne. Tymczasem Paweł Kamza napisał i wyreżyserował rzecz nie tylko łagodną i politycznie, po polsku, poprawną, ale wręcz bogobojną. |
