Awatar jako postać przejściowa
| „Sala samobójców” to ciekawe kino autorskie za pomocą niebanalnych środków podejmujące problem wyobcowania i braku samoakceptacji. Niezwykła atmosfera i oryginalna estetyka obrazów przekonują do tego filmu. |
 |
Jarosław Klebaniuk W pracy naukowej zajmuję się postawami politycznymi. Poza tym działam społecznie w redakcji portalu Lewica.pl. Pisuję też recenzje i teksty publicystyczne. Prowadzę blog w portalu NaTemat. W "Akcencie", "Frazie", "Kresach" i "Lampie" publikowałem…
|
| alfabetycznie chronologicznie |
Białe koperty
| Przedstawienie pozwoliło nabrać dystansu nawet nie do samej katastrofy, lecz do sposobu, w który publicznie się o niej mówi. Pokazało też, że były możliwe inne od oficjalnie proponowanych sposoby przeżywania tamtego wydarzenia – prywatne, subiektywne, indywidulane. |
Biegunki pod skrzydłami Nike
| Olga Tokarczuk jest w tej niefortunnej sytuacji, że jako człowiek przerasta własne pisanie. Cokolwiek mianowicie napisze, to nie będzie to tak ciepłe, życzliwe, ciekawe i otwarte jak ona sama. Ot, kolejne literackie skórki zrzucane niczym przez węża. Ale ludzie te wylinki podnoszą, dosyć nawet tłumnie, uważnie oglądają, oceniają, przymierzają, eksponują na wystawach nobliwych, zacnych. |
Bogowie i lalki
| Do gry wkraczają pełnowymiarowi bogowie i sławni zmarli w młodych ludzkich ciałach. Dziewięcioro studentów Wydziału Lalkarskiego wciela się w postaci, którym literacki żywot nadał Ignacy Karpowicz w „Balladynach i romansach”. |
Chcę być z Tobą
| Przedstawienie utrzymuje uwagę widza gęstym tekstem z charakterystycznym dla Demirskiego przestawnym szykiem i pseudopotocznością. Znakomita, zaangażowana gra i świetne kreowanie wizerunków przez aktorów na kameralnej scenie sprawiało, że widzowie byli bardzo blisko nich. |
Ciemne kształty drzew
| Wydawałoby się, że o faszyzmie niewiele nowego da się napisać. Teatr ma tę przewagę nad literaturą, że dawne teksty może ukazywać w nowych szatach, nakładając wymyślne maski protagonistom i tworząc zapoznane światy od nowa. Marek Fiedor zdaje się dobrze o tym wiedzieć. |
Czar pięknych ciał
| Międzywojenna dekadencja wyższych sfer z rewolucją w tle została ukazana przez Witkacego w krzywym zwierciadle. Nieco archaiczna dziś powieść, odkurzona i uwspółcześniona, posłużyła widowisku łączącemu rozrywkę i artystyczną transgresję. |
Dalej nie ma już ucieczki
| Szwajcarska wersja Poczekalni genialnie wytworzyła atmosferę emocjonalnej degrengolady. Przedstawienie trwało jednak za długo, by utrzymać widza w napięciu. Nie wypada prosić Krystiana Lupy o skromność, można jednak – o litość. |
Diabeł w sercu miasta
| Przewrotność spektaklowej fabuły polega na tym, że sposób postępowania uznawany za irracjonalny i kompromitujący dla kościoła rzymskokatolickiego pół wieku temu, obecnie staje się coraz bardziej powszechny. |
Dostojewski dla szkół
| Opryński w swojej interpretacji pokornie podążył za moralizatorską myślą Dostojewskiego. Spektakl, który uratowały ciekawe zabiegi scenograficzne i wykreowanie paru wyrazistych postaci, można polecić konserwatywnym fanom teatru. |
Dwa cudeńka Emmy Dante
| Piękne układy sceniczne stanowiły prawdziwą teatralną ucztę. Estetyka wyrazistego ruchu i doskonałe opanowanie przestrzeni przez aktorów sprawiały, że poziom artystyczny tych bardzo malarskich przedstawień był niebiańsko wysoki. |
Dyżurny anioł uderza w nos. O monodramie Doroty Salamon „Na drodze stoi drzewo”
| W ramach Dni Kultury Żydowskiej zobaczyliśmy monodram Doroty Salamon „Na drodze stoi drzewo” według ballad Icka Mangera. Ekspresywny pokaz w dwóch językach łączył elementy poważne z ironicznymi. Poprzedzający go wykład Jacka Andruckiego zawierał podpowiedzi, skąd ta poezja. |
Dłużej niż do końca życia
|
Asymetria w relacjach partnerskich stanowi niewątpliwie zaproszenie zarówno do tragedii, jak i do farsy. Po przekroczeniu pewnych granic nie może być jednak ani jednego, ani drugiego. Asymetria w relacjach partnerskich stanowi niewątpliwie zaproszenie zarówno do tragedii, jak i do farsy. Gdy jedna strona kocha do szaleństwa, druga zaś w wersji lżejszej lekceważy i odpycha,… |
Kiedy brat zabija siostrę
| „Obca” to film o miłości i wykluczeniu. Problem nieakceptacji zachowań, które w zachodniej kulturze uwolnionej z zatruwającego wpływu religii wydają się naturalne, został pokazany z kobiecej perspektywy. |
Kopcie dół każdego dnia
| Zderzenie nieoczekiwanego cierpienia z prymitywnym bezwładem źle pędzonego, pustego życia pozwoliło wydobyć nieoczywiste przesłanie: warto być uważnym na innych, nie krzywdzić ich i nie odrzucać tylko dlatego, że nie należą do naszego światka. |
Krach bez emocji
| W warstwie estetycznej film nie budzi wątpliwości – to dzieło ponadprzeciętne. Jednak narracyjnie, a także pod względem oryginalności przesłania rozczarowuje. Pozostawia obojętnym wobec nieobojętnego tematu, a to nie najlepsza rekomendacja. |
Krzyk w słodkim dymie
| Szybkie przemieszczanie się między literackimi rejestrami i trybami gry, sprawność ruchowa i wokalna, a także niezła koordynacja sprawiły, że aktorom i akompaniatorom należą się słowa uznania. |
Kto kogo
| Przedstawienie nie dostarczyło napięcia i zawieszenia, którego można by się spodziewać po sensacyjnej akcji. Trudno przy tym rozstrzygnąć, czy zawiniła słabość utworu, ułomność reżyserii czy też po prostu brak przekonania aktorów do granego tekstu. |
Martwi mają lepiej
| Urodziny kojarzą się z zabawą, ale i z koniecznością przestrzegania konwenansów. „Urodziny Taty” Ad Spectatores złamały zasady logiki, obowiązującą w teatrze normę gry na scenie, ale z zabawy nie zrezygnowały. |
Małżeństwo po gwałcie. Mizoandryczny film psychologiczny
| Znakomite kreacje aktorskie, zwłaszcza Julii Kijowskiej, magnetyczne zdjęcia, większość w bliskim planie, rosnące napięcie i wyjątkowo ważny problem poruszony w opowieści – oto największe zalety „Miłości” w reżyserii Sławomira Fabickiego. |
Męczeństwo kur w czasach wojny
| Zgrzebność, wulgarność, prymitywizm zamiast wysublimowania, podniosłości i patriotyzmu – oto, co Różewicz proponuje, a lubelscy aktorzy grają tak, że aż nie chce się oglądać. W tym przypadku jest to jednak komplement – ohyda wojennego życia ma budzić obrzydzenie i antypatię. I wzbudziła. |
Między bańkami Szewce. „System” w Ad Spectatores
| Zagrany w cyklu Scena Inicjatyw Aktorskich spektakl nie zachwycił. Niby były w nim pomysły, było antysystemowe przesłanie, była duża dawka absurdalnego humoru, zwłaszcza słownego, była bardzo ciekawa scenografia. Jednak wiwisekcje wyrazów i fraz, choć świadczące o dużym wyczuleniu autora na brzmienie języka, wydawały się chwilami sztuką dla sztuki. Wytwarzały opary absurdu, które nie zawsze miały co spowić. |
Miłość nie zna granic
| „Gastronomia”, choć zrobiona lekko i z humorem, jest pantomimą (…) pełnokrwistą, mięsną. Zarówno sam pomysł, jak i doskonałość jego realizacji aż proszą się o ciąg dalszy. Osobiście miła byłaby mi wegetariańska wariacja na temat stworzenia jadalnej kobiety. |
Nie pytaj, komu robią sekcję
|
W „Hemofilii” rzeczy dzieją się z niesłychaną wprost plastycznością. W ciasnym hotelowym pokoju zmieściło się wiele rozległych scen. Eksperyment formalny udał się w pełni. Chcielibyście coś zobaczyć w teatrze? Chodzicie, żeby zobaczyć przystojnych aktorów, piękne aktorki w nieoczekiwanych charakteryzacjach, wymyślnych strojach, kręcące się w… |
Niedyskretny urok władzy
| Autorski spektakl Agaty Dudy-Gracz to feeria pomysłów, bardzo wyraziste postawienie krytycznych tez, niekiedy wręcz szarżowanie teatralnymi środkami wyrazu. Oddanie głosu maluczkiemu z samego dołu hierarchii społecznej otworzyło oryginalną perspektywę postrzegania starego problemu władzy i posłuszeństwa. |