Nancy. Wywiad

Autorski projekt taneczny realizowany przez francuskiego choreografa Claude’a Bardouila we współpracy z Magdaleną Popławską. Przekraczając granice pomiędzy teatrem i tańcem, artyści konfrontują się z legendą punk rocka Sidem Viciousem, zmarłym z przedawkowania narkotyków muzykiem, podejrzanym o zamordowanie swojej narzeczonej Nancy Spungen. To kolejny krok Nowego Teatru w badaniu możliwości formułowania wypowiedzi z pogranicza rozdzielanych na ogół dyscyplin sztuki: teatru i tańca, próba stworzenia nowego aktora, zdolnego do nietradycyjnych i interdyscyplinarnych form ekspresji.

Artyści poznali się podczas przygotowań do spektaklu „Koniec" w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego, który rozpoczyna się od sceny hipnotycznego tańca Magdaleny Popławskiej.

Spektakl Claude’a Bardouila mógłby mieć tytuł „Być jak Nancy Spungen”. To ona, antybohaterka, dziewczyna, która szukała sposobu przekroczenia samej siebie, staje się głównym tematem namysłu. Zdeterminowana zdaniem wypowiedzianym przez Patti Smith: „Co możesz zrobić lepszego w życiu, kiedy pochodzisz z Midwestu, niż iść do łóżka z gwiazdą rocka?”
Nancy uwikłana w romans z Sidem Viciousem perfekcyjnie wpisuje się w łańcuch działania obowiązujący w tym modelu: prostytucja – narkotyki/przemoc – dostęp do gwiazd. Staje się największą groupie i największą specjalistką w dziedzinie punk rocka, przeżywając swoją życiową przygodę. Ale pozostaje antybohaterką i pewnie nikt by o niej nie pamiętał, gdyby nie jej śmierć. Także modelowa, wpisująca się w obowiązujący wzorzec.
Spektakl Claude’a Bardouila jest próbą ponownego przeżycia tamtych okoliczności, zmierzenia się z duchem czasów i sprawdzenia jego mocy dziś. Po „Factory 2” Krystiana Lupy to kolejna próba wniknięcia w mityczną atmosferę USA lat 70. Tym razem przez życie tyleż intensywne, co krótkie, bo trwające zaledwie 20 lat.

Piotr Gruszczyński

Claude Bardouil Jako aktor pracował u boku Jacques’a Rosnera, z którym grał w sztukach Shakespeare’a: „Sen nocy letniej”, „Makbet” i „Juliusz Cezar”. Z Jean-Pierrem Tailhadem spotkał się na scenie w monologu „Le bleu de tes yeux” oraz w zbiorowej produkcji „Molière ou l’Amour en morceaux”. Zetknął się również z takimi osobowościami, jak René Gouzenne, Coraline Lamaison i Christine Gaudichon. U choreografki Rity Cioffi zagrał w spektaklach: „Massacre du printemps” (2003), „Shopping” (2004) i „Pas de deux” (2005). Współtworzył również grupę teatralną Parlez-moi d’amour, w której reżyserował i grał (między innymi „Andromacha” Racine’a, „Elektra” Sofoklesa oraz autorskie spektakle „Les Innocents” i „Les Vaniteux”). Występował również w spektaklach Compagnie Samuel Mathieu („Us-Band”, 2005; „Duo 1”, 2005 i „Duo 2”, 2006). Z Krzysztofem Warlikowskim współpracuje od 2010 roku (choreografia do spektakli „Koniec” oraz „Opowieści afrykańskie według Szekspira”).

Magdalena Popławska (ur. 1980), aktorka teatralna i filmowa. Absolwentka krakowskiej PWST. Studiowała również w Institut del Teatre w Barcelonie, którego jest stypendystką. Związana była z Teatrem Rozmaitości w Warszawie, gdzie brała udział w projekcie „Teren Warszawa". Jako niezależna aktorka współpracowała w wieloma teatrami i grupami twórczymi, głównie warszawskimi. Od 2008 roku jest członkiem zespołu Nowego Teatru w Warszawie.
Za rolę w przedstawieniu „Sny” Iwana Wyrypajewa została nagrodzona jako najlepsza młoda aktorka na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych 2005. W 2011 otrzymała nagrodę im. Cybulskiego dla najlepszej aktorki za rolę w filmie „Prosta historia o miłości”.

Nicolas Grospierre (ur. 1975) jest fotografem architektury, a także artystą posługującym się fotografią jako narzędziem twórczym. Urodził się w Genewie. Dorastał we Francji; w Polsce mieszka od 1999 roku. Zanim zajął się fotografią, studiował nauki polityczne i socjologię w Paryżu i Londynie. Jako fotograf koncentruje się na projektach dokumentalnych, interesuje go również problematyka konceptualna.
Jego prace dokumentalne często podejmują wątek pamięci zbiorowej i nadziei wiązanych z modernistyczną architekturą, teraz gdy towarzyszące jej utopie straciły na sile i znaczeniu. Z drugiej strony w swoich konceptualnych pracach artysta prowadzi z widzem grę za pomocą atrakcyjnych, wręcz zmysłowych obrazów oraz instalacji.
Nagrodzony Złotym Lwem na 11 Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku (razem z Kobasem Laksą) za wystawę Polskiego Pawilonu „Hotel Polonia. Budynków życie po życiu”. Laureat Paszportu Polityki.

Reżyseria i choreografia: Claude Bardouil
Wykonanie: Magdalena Popławska i Claude Bardouil
Scenografia: Nicolas Grospierre, Olga Mokrzycka
Kostiumy: Aleksandra Laska
Fotografia wykorzystana w identyfikacji graficznej spektaklu: Nicolas Grospierre

Muzyka: Paweł Andryszczyk, Adam Walicki
Reżyseria świateł: Katarzyna Łuszczyk

Wideo, inspicjent: Łukasz Jóźków
Charakteryzacja: Monika Kaleta
Asystent reżysera: Adam Kasjaniuk

Zachęta Narodowa Galeria Sztuki
Pl. Małachowskiego 3

Premiera: 20 kwietnia 2012 godz. 20:00
Kolejne spektakle: 21-22 kwietnia 2012, 25-29 kwietnia 2012 godz. 20:00

Patronat: Taniecpolska.pl, Gazeta Wyborcza, WAW, Traffic
Partnerzy: Zachęta, PMA CIE, Instytut Francuski
 

Zdjęcia